Mark Van de Voorde: ‘En de winnaar is … : niet Donald Trump maar Vladimir Poetin’
Assad kreeg een deukje, geen dreun. De Syrische rebellen zijn ontevreden wegens onvoldoende. Rusland is boos maar blijft kalm. De VN is buiten spel gezet en de Veiligheidsraad misschien wel voor jaren geblokkeerd. En Trump zelf scoort er binnenlands niet echt mee. Geen hoera bij de bevolking, want de president had haar beloofd niet langer de politieman van de wereld te spelen. America First wou alvast niet zeggen dat de Verenigde Staten als eerste elders zouden toeslaan.
Aan de belofte van niet-inmenging in de wereldconflicten zat Trump vast. Hij had daarom enkele weken geleden nog beloofd zijn militairen uit het Midden-Oostenconflict terug te trekken. Maar hij had weeral eens roekeloos zijn mond voorbij getweet: “De raketten komen eraan.”
Het moest een aanval worden die groter oogt dan de vorige keer (een jaar geleden). Er werden dus tweemaal zoveel raketten afgevuurd. Die richtten evenwel minder schade aan dan vorig jaar. Enkel infrastructuur vernield. Bovenal moest een escalatie worden vermeden en verhinderd dat Rusland terugslaat. Dus kreeg Moskou van Washington de coördinaten van de doelen.
Het was Trump misschien wel allereerst om Rusland te doen, de grote coalitiepartner van Assad en niet Assad zelf. Ook niet om Rusland als zodanig maar om de Russische connecties van Trump. Speciaal aanklager Robert Mueller zit Trump op de hielen over de Russische beïnvloeding van de presidentsverkiezingen.
Bijgevolg wou Trump tonen dat hij helemaal geen Ruslandvriend is. Dan kon hij het best door publiekelijk een vuist te maken in het gezicht van Poetin in de vorm van militaire reprimande van Assad, Poetins protegé in het Midden-Oosten. Tegelijk wou hij achter de schermen laten weten dat het eigenlijk niet helemaal menens is.
Zodoende werd Rusland op de hoogte gebracht van de plaatsen waar zou worden toegeslagen. Wat deed vervolgens Rusland? Assad inlichten, zodat de Syrische president de aan te vallen doelwitten kon laten ontruimen en leeghalen. Daarom duurde het ook allemaal zo lang. Iedereen tevreden? De Amerikaanse president Donald Trump alvast, omdat hij zich op de borst kan kloppen: “A perfectly executed strike last night!”
De Amerikaanse minister van Defensie James Mattis en de legerleiding enkel omdat ze de president van grotere roekeloosheid konden weerhouden. De Syrische president Bashar al-Assad is een beetje opgelucht, omdat er hooguit wat blikschade is die aan zijn militaire capaciteit niet eens een kras toebracht. Hij is wel gewaarschuwd, maar veel zorgen hoeft hij zich niet te maken. Er komen toch geen “boots on the ground” en de Russen laten hem toch niet vallen: ze hebben Assad nodig om zelf in het Midden-Oosten een voet aan de grond te krijgen. En de wereld weet: de oorlogsmisdadiger weghalen lost niks op; er komt alleen een nog gruwelijker en ondoorzichtiger burgeroorlog van.
De Russische president Vladimir Poetin is allerminst tevreden. De westerse wereld zal het geweten hebben. De vetokaart zit grijpklaar in het borstzakje van de Russische vertegenwoordiger in de Veiligheidsraad. Op enige toegeeflijkheid voor wat dan ook moet niet meer worden gerekend.
Maar ongelukkig is Poetin allerminst. Hij is de enige winnaar van Trumps aanval. Hij spreekt maar doet niets. Poetin weet dat hij militair te zwak is voor een escalatie, maar Trump heeft het hem erg makkelijk gemaakt om niet terug te hoeven slaan. En zo kan Poetin zich gedragen als de enige ernstige en behoedzame staatsman. Als hij wil terugslaan, zal dat per cyberaanval zijn.
Bovendien, Poetin heeft een paar goede troeven op zak. Trump kan zich maar best koest houden. Poetin zit klaar om desnoods bewijzen van Trumps Moskouse hotelesbattementen en Ruslandconnecties zelf op tafel te gooien. En dus de hele Ruslandaffaire in de schoenen van Trump te schuiven.
En Europa?
Europa keek toe en spreekt met dubbele tong. “Begrip” is het woord dat valt. “Begrip, maar we moeten onderhandelen”, zei de Belgische premier Charles Michel. Begrip is een woord dat vooral veel ongenoegen verbergt. Europa is buitenspel gezet, en met Europa ook de NAVO, twee organisaties die Trump niet genegen is.
Het woord “begrip” moet er dus voor zorgen dat Europa niet in ruzie eindigt. Trump haalde immers met die reden Frankrijk (en het Verenigd Koninkrijk) over om deel te nemen. Het was Trump niet zozeer om partners te doen (al is een gedeelde verantwoordelijkheid internationaal interessanter). Dat klusje van niemendal kon Amerika gemakkelijk zelf klaren.
Het was Trump vooral te doen om, wat hij al lang probeert, Europa te verdelen, het vorm krijgende Europese defensiebeleid te blokkeren en de Europese Unie uit elkaar te spelen (daarvoor was Frankrijk nodig in de coalitie). Als Michel – en ook Merkel – de aanval (met lange tanden) goedkeuren, dan is hun “begrip” niet zozeer bestemd voor Trump, maar voor Macron: we blijven één. Het is Trump dus niet gelukt om de Europese landen uit elkaar te spelen.
Het is Trump evenmin gelukt om in eigen land de aandacht af te leiden van het onderzoek naar de verkiezingsbeïnvloeding, de Russische connecties van Trumps entourage en het zwijggeld aan prostituees. De echte verliezer van de drielandenaanval is Trump, de enige winnaar Poetin.
Bron: vrt.be