Kolet Janssen: ‘De parabel van de Europese Unie’
Er waren eens mensen die een toren tot in de hemel wilden bouwen. Maar ze spraken allemaal verschillende talen en daardoor ontstonden er misverstanden en verwarring. De toren raakte nooit af. De mensen verloren de moed en het geloof dat ze bij elkaar hoorden. Dit oude Bijbelverhaal past soms naadloos bij de Babelse spraakverwarring die in de Europese Unie heerst. Iedereen verdedigt in zijn eigen taal zijn eigen belangen. De laatste tijd houdt de Unie zich ook bezig met boten en met redding uit het water, een ander zeer Bijbels thema.
Er zijn duizenden mensen in boten, in onze tijd, op onze vakantiezee. Niet omdat ze zo graag varen, maar omdat ze geen andere uitweg meer zien. Ze komen uit landen waar de angst en de dreiging zo groot zijn, dat ze er geen toekomst meer zien. Ze hebben veel betaald en al een lange weg achter de rug voordat ze aan boord van de boten stappen. Ze weten dat dit niet de beste oplossing is op lange termijn of op grote schaal, maar net als wij hebben zij ook slechts één leven op aarde, en daar willen ze het beste van maken.
Mozes was nog een baby toen hij door zijn moeder in een rieten mandje op het water werd gelegd. In de dwaze hoop dat hij zo een betere toekomst tegemoet ging. Noach verzamelde de hele schepping in zijn boot toen de wereld verging. Er was voor iedereen plaats. Jona werd overboord gegooid, maar hij werd gered door een grote vis. En toen de apostelen in een storm op het meer terecht kwamen, bedwong Jezus de wind en hun angst. Ik zei het al, er zijn veel verhalen over boten en over redding in de Bijbel.
Maar geen enkel verhaal gaat over het vernietigen van boten. De joden hielden niet van water, maar een boot was altijd een teken van hoop. Met een boot kun je naar de overkant varen en opnieuw beginnen. Hoe zou het ooit een oplossing kunnen zijn om boten te vernietigen? Alsof mensen die alleen op geld uit zijn, dan geen andere manieren gaan bedenken. Alsof mensen die uitzichtloos zijn, dan zondermeer terugkeren naar de hel waar ze vandaan komen. Het is duidelijk, we verstaan niet wat ze ons willen zeggen.
Er is nog een ander Bijbelverhaal dat ook een visioen van de Europese Unie zou kunnen zijn. Het Pinksterverhaal, dat nu zondag in alle kerken wordt voorgelezen. De apostelen vertellen in hun eigen taal het goede nieuws, een verhaal van hoop en samenhorigheid. En het publiek dat uit alle mogelijke verschillende landen komt, begrijpt wat ze zeggen. Want ze horen het allemaal in hun eigen taal. Zonder oortjes met simultaanvertaling, gewoon omdat een eerlijke waarheid altijd voor zich spreekt en alle mensen in hun hart raakt.
Met Pinksteren vieren christenen de komst van de geest. Eén van de vruchten van de geest is zachtheid. Ik hoop dat we daar dit jaar een behoorlijke scheut van geleverd krijgen.