Hans Geybels: ‘Liefde in tijden van corona’
Er gaat heel wat viraal in tijden van corona. Naast talloze cartoons, heel wat tips om de tijd te doden – of net meer te leven. Gelukkig ook heel wat berichten over solidariteit (en de obligate vraag hoe lang die solidariteit zal standhouden na de crisis).
Te midden van die zee aan berichten, viel zopas eentje heel sterk op: “72-jarige priester die zijn beademingstoestel aan jongere patiënt gaf, stierf aan corona.” Hij is niet zomaar een van de tot nog toe 6.000 Italiaanse slachtoffers. Giuseppe Berardelli was een priester die op handen gedragen werd in zijn parochie. Het evangelie was menens voor hem. Hij kende iedereen en alles wat hij bezat deelde hij uit aan zijn mensen.
Kort geleden werd hij opgenomen in het hospitaal van Bergamo en had van zijn parochianen een beademingstoestel gekregen. Geen overbodige luxe nu er aan alles een tekort is in de Italiaanse ziekenhuizen. Maar ook die besloot hij weg te geven aan een jongere patiënt die de ziekte overleefd heeft.
Deze week komt de kerk geregeld in het nieuws. Wat met de aankomende vieringen rond Pasen, communies en missen enzovoort? Ik lees deze dagen ook getuigenissen en opinies van mensen die zich (al dan niet cynisch) afvragen waar God zich nu bevindt. Wel, onlangs was God in een ziekenhuis in Bergamo. Deze crisis legt inderdaad niet de afwezigheid van God bloot, maar toont Gods diepste wezen: de liefde die bereid is om zichzelf weg te schenken voor een ander. Een krachtiger getuigenis van liefde kan ik me niet inbeelden.
De confrontatie met machteloosheid doet me schrikken. Een kennis van me is met corona opgenomen in het ziekenhuis en wordt in een kunstmatige coma gehouden. Mijn zus is verpleegster en maakt de moeilijkste periode uit haar beroepsleven door. De internationale studenten aan onze universiteit en faculteit ondergaan de aangekondigde maatregelen in een land dat niet het hunne is en voelen zich (soms) nog meer ontheemd. Ik kan er allemaal weinig aan doen.
Wat me rest is de stilte opzoeken, om via gebed de machteloosheid geen moedeloosheid en wanhoop te laten worden. Zo sluit ik me aan bij een wereldwijde beweging van gelovigen die zich vandaag om 12 uur in gemeenschappelijk gebed verenigen. Ze zijn geïnspireerd door paus Franciscus die zelfs voor een leeggelopen Sint-Pietersplein blijft bidden en de wereld zal zegenen met het ‘Urbi et Orbi’ vrijdag. Zo hoop ik toch iets zinvols te kunnen betekenen, door het weven van onzichtbare draden van verbondenheid.