Elisabeth Kruyfhooft: “Je maakt geen kinderen, je krijgt ze”
‘Negen keer originele zwangerschapsaankondigingen’ in de Libelle of ‘de 40 origineelste afbeeldingen om je zwangerschap te delen’ op Instagram. Vruchtbaarheid wordt gemakkelijk als een vanzelfsprekendheid gezien.
Hoe vaak krijgen jonge koppels die een huis kopen of trouwen niet te horen: ‘Wanneer komt de volgende stap?’ Fijn als ze weten wat ze daarop moeten zeggen. Wie weet is het al zover of willen ze geen kinderen. Maar wat als dat niet zo is? Die kant van het verhaal horen we bijna nooit. Het is voor een stel niet gemakkelijk om op zulke directe vragen een antwoord te geven. Na een ontwijkende reactie volgt vaak een ongemakkelijk stilte. Vruchtbaarheid wordt plots een moeilijk en kwetsend onderwerp, soms zelfs een taboe. Toch mag ook imperfectie met de wereld gedeeld worden, omdat ze bij het leven hoort.
Op Facebook zie ik een foto van een vriendin die haar buik toont, met daarop een balk en de tekst ‘loading …’ Elders spot ik een foto van een kind vergezeld van de woorden: ‘Ik word grote zus.’ De sociale media versterken de schone schijn. Veel jonge koppels durven alleen maar goed nieuws te delen met anderen. Het zou veel authentieker zijn als we een tegenbeweging zouden beginnen die het leven in al zijn kwetsbaarheid en breekbaarheid durft te tonen.
Partners bij wie de kinderwens niet uitkomt, vinden het vaak moeilijk om er openlijk over te praten. Daardoor voelen ze zich vaak eenzaam. Anderzijds missen ze de taal om erover te spreken zonder zich te schamen of zich mislukt te voelen, omdat ze geen ‘happy story’ kunnen delen. Het is begrijpelijk dat ze onzeker zijn. Wanneer hun toekomstperspectief in duigen valt, rouwen ze. Ze maken een verlieservaring mee. En het wordt nog zwaarder als ze kinderen verliezen tijdens de zwangerschap. Er is vandaag ook weinig ruimte om daarover te spreken. Het idee dat je een kind kunt ‘maken’ maakt het gevoel van falen nog groter. Als het niet lukt, ligt dat zogezegd aan jezelf. Zouden we het niet beter hebben over kinderen ‘krijgen’? Een kind is namelijk geen evidentie, maar een dankbaar geschenk.
Laten we meer aandacht hebben voor open en ontvankelijke communicatie. Niemand is perfect en ieder huisje heeft zijn kruisje. De winter wordt warmer als we behalve onze positieve ervaringen ook onze verlies- en rouwervaringen delen.
Bron: De Standaard