Brecht Nuyts: ‘Verjaardag vieren ten tijde van het coronavirus’
Of ik mijn 30ste verjaardag toch een beetje kan vieren? Vrienden en familie durven het amper te vragen, maar eigenlijk lukt het uitstekend. Mijn vriendin is bij me, we hebben lekker eten en een fris pintje. Als ik een kaarsje uitblaas, geprikt op een stapel pannenkoeken, krijg ik een knuffel. ‘Wat fijn dat ik je mag vasthouden’, zegt ze. ‘Wat fijn dat je me vasthoudt’, zeg ik. Het lijkt perfect. Nochtans kan ik mijn ogen niet sluiten voor het nieuws dat mij ter ore komt over een wereld die haaks staat op de onze. Het coronavirus is pure ellende voor een steeds groter wordende groep.
Extra tijd met mijn vriendin beschouw ik als verjaardagscadeau. We nemen tijd om het gezellig te maken en denken na over de toekomst. In de zomer willen we naar het Signaal van Botrange wandelen, een heel eind van waar we wonen. Naast onze dromen, vertellen we ook over onze zorgen. Mijn vriendin denkt aan de bejaarden in het woonzorgcentrum om de hoek. Ze helpt hen met medicatie en alles wat tussen bed en plee gebeurt. Het kan niet genoeg benadrukt worden: onze zorgverleners doen fantastisch werk. Het is een roeping die niet echt de mijne is, seut die ik ben. Voor mij mag #applausvoordezorg een dagelijks succes worden, iets zoals de Last Post aan de Menenpoort maar dan anders. Pré mortem. Aanmoedigend. Positief. Hoopvol. Trouwens, de Last Post gaat nog steeds door, zij het zonder publiek.
Want het is geen evidentie om vandaag in de zorg te staan. Het spijt me bijvoorbeeld om te horen dat sommigen het werk van zorgverleners saboteren door mondmaskers en alcoholgel te stelen. Ik hoorde zelfs van diefstal uit een ambulance die een patiënt kwam oppikken. Wie doet nu zoiets? Ik hoop dat de daders zich herpakken en het allemaal terugbrengen. Het is nog niet te laat. Een ander probleem waar mijn vriendin mee worstelt, is iets waar je niet onmiddellijk aan denkt als je er niet mee te maken hebt: lichamelijk contact in rusthuizen. Bewoners grijpen naar haar hand wanneer ze binnenkomt. Dat was al zo voor de pandemie, en dat zal zo ook blijven. Veel bewoners hebben niemand om vast te pakken. Gezien de crisis mag zelfs de laatste verwant niet meer op bezoek komen. Hoe leg je de corona-maatregelingen uit aan iemand met dementie? Ze krijgen geen bezoek meer en voelen zich alleen. Ik kan mij niet voorstellen wat dat betekent.
De bewoners uit het rusthuis brengen onze gedachten bij vele anderen die er alleen voor staan. Mensen die thuis moeten blijven en ook niemand zien. Gastarbeiders die hier vastzitten, daklozen, partners van mensen die omwille van het virus niet thuis kunnen zijn, misschien sommige singles … Ik herinner me een filmpje van een sociaal experiment — eentje uit de tijd dat we nog massaal op straat liepen. Een jongen is geblinddoekt, spreidt de armen en ernaast staat een bordje ‘FREE HUGS’. Niemand zag dit gebaar van liefde aankomen, toch gaan heel wat mensen erop in. Voor de ene is het om te lachen, voor de ander komt dat als geroepen.