Paul Quirynen: ‘Danneels en de kerk van morgen’

Zijn boodschap gisteren was meer dan duidelijk , duistere bladzijden omdraaien en opnieuw vertrekken …nederig , deemoedig doch met nieuwe kracht.Het was goed dat Godfried Danneels dit in Rome opnieuw kon zeggen nadat hij bij ons de voorbije jaren weerloos op het schavot heeft gestaan van de publieke opinie en de media.

Pijnlijke wonden

Een conclaaf zal ik nooit bijwonen.Ik was nooit betrokken bij de Operatie Kelk doch had wel het voorrecht om de Belgische Bisschoppen bij te staan tijdens de bijzondere Kamercommissie om samen met de politiek te zoeken naar aanvaardbare oplossingen voor de pijnlijke wonden uit het verleden inzake kindermisbruik en mee een beleid uit te werken voor de dagen van morgen.Zo was ik regelmatig aanwezig op vergaderingen van bisschoppen en prelaten en zag ik daar ook vaak het spanningsveld tussen een zelfzekere autoritaire kerk en een nederige kerk die vooral dienstbaar wil zijn voor de mensen.

“….Nederigheid dwingt ons terug te keren in het voetspoor van Jezus , die opkwam tegen elke vorm van onrecht en steeds de zwakkeren in bescherming nam.Hopelijk slagen we erin om onrecht uit het verleden om te buigen tot gerechtigheid voor de toekomst …”

Deze woorden komen van onze Belgische Bisschoppen en staan in het voorwoord van de beleidstekst “Verborgen Verdriet”. Ik was erg tevreden wanneer ik deze woorden uiteindelijk las omdat het zo duidelijk was geworden welke visie op kerk en wereld in ons land de meerderheid had gehaald.

Het mooie is dat het vermeld citaat volledig aansluit met de boodschap die Godfried Danneels ons gisteren liet horen en die blijkbaar ook in de lijn ligt van de persoonlijkheid en de zienswijze van Monseigneur Bergoglio als nieuwe paus Franciscus.

Ik ben geen “kerkstructuur-mens” doch ben zoals velen wel het product van een gelovige opvoeding thuis en op school , de katholieke scouts en een jezuïtenuniversiteit. Zodoende tracht ik in mijn beroepsleven de christelijke waarden niet te verloochenen zoals solidariteit , verdraagzaamheid en respect voor ieder medemens , wie dan ook.
De paradox is dat ondanks de verregaande secularisatie nog steeds onnoemelijk veel Vlamingen maatschappelijk aanwezig zijn en blijven werken vanuit een christelijke inspiratie.Ik denk dan vooral aan zoveel mensen uit het onderwijs , de zorgsector , de wereld van bijzondere jeugdzorg en gehandicapten.

De kloof tussen het instituut kerk en onze samenleving dreigt erg groot te worden en heel de heisa rond de pauskeuze is ontegensprekelijk een buitenkans om grondig over dit alles verder na te denken en deze kloof hopelijk opnieuw te verkleinen.

Van de kerkleiders verwachten mensen vandaag een duidelijke en uitnodigende hartelijke taal en ook hedendaagse richtingaanwijzers daar de vraag en nood aan zingeving erg hoog is.

Onze aartsbisschop zei in de media dat hij blij was met de pauskeuze doch was ook zo eerlijk toe te geven dat hij Jorge Bergoglio nauwelijks kende.Onze kardinaal daarentegen straalde geestdrift uit en het leek alsof een vriend en zielsverwant paus was geworden.

Hoe dan ook was de verschijning van paus Franciscus een moment van hoop en vertrouwen : een man van soberheid en eenvoud die zich kwetsbaar opstelde en die de bereidheid uistraalde om te luisteren naar zijn gelovigen.Zijn eerste verschijning als paus in Rome leek een uniek moment van stilte, bezinning en vrede.