Koen Lemmens: ‘Als houden van in deze wereld als homo niet kan, dan weet ik het niet meer’

‘It’s not legal here.’ Dit kreeg ik een tijd geleden te horen in het autoverhuurbureau van Hertz bij de luchthaven Roma Campino, waar we onze wagen gingen afhalen voor een autovakantie in Umbrië.

Ik had een auto gehuurd op mijn naam en betaald, maar ik heb geen rijbewijs. Mijn partner, met rijbewijs, heeft dan weer geen Visakaart op zijn naam. Ik haalde mijn wettelijke verbintenis met mijn partner aan omdat ik veronderstelde dat dit genoeg zou zijn om aan te tonen dat het allemaal legaal was. Fout dus, de dame achter de balie bleef moeilijk doen tot een collega haar vroeg wat er aan de hand was en haar duidelijk maakte dat alles betaald was en er een rijbewijs voorhanden was, haar duidelijk maakte dat dit voldeed. Met een verwoestende blik kregen we de sleutels en konden we, weliswaar als illegaal homokoppel, de Italiaanse wegen op. Een jaar eerder kregen we in Praag niet de gevraagde tweepersoonskamer omdat de receptionist het schijnbaar niet kies vond dat twee mannen samen een bed deelden. De volgende ochtend heeft de manager het probleem gelukkig rechtgezet.

Ik geef deze twee anekdotes mee omdat ik er na het nieuws over Tsjetsjenië opnieuw aan moest denken. De homofobie in dat land is schijnbaar wel wat erger dan de twee feiten die ik omschreven heb. Daar ben je opgejaagd wild en klaar om afgeschoten te worden. Maar wat gaan en kan Europa daar tegen doen? Ook elders in Europa vindt meer en meer homohaat en repressie tegen homo’s plaats. Vorige week nog in Nederland, maar het gebeurt ook in België. Dat deze gebeurtenissen in de media komen en verontwaardiging oproepen is al veel waard. Maar wat doen de Europese regeringen tegen deze nieuwe golf van onverdraagzaamheid die onze wereld bezoedeld? Van Poetin en Trump moeten Tsjetsjeense homo’s niet veel verwachten. De roze driehoek krijgt opnieuw een plaatsje in de wereld van totalitaire regeringsleiders die als paddenstoelen uit de grond schieten. Iemand als Le Pen in Frankrijk is ook niet meteen een goed voorbeeld van verdraagzaamheid.

Geloof

Ook de smeltkroes van verschillende religieuze culturen is niet bevorderlijk voor de homo van vandaag. De islamitische en joodse culturen staan eerder weigerachtig tegenover homoseksualiteit. Niet dat de christelijke wereld beter was en is. Want als christen heb ik ook mijn klappen gekregen en het is tot op vandaag nog steeds niet zo dat mijn geloofsgenoten me met open armen verwelkomen. Het is nog vaak over eieren lopen. Verdragen is niet altijd aanvaarden. Maar de medewerker van de bisschop die me contacteerde op de vooravond van mijn huwelijk en vertelde dat ze me ‘manu militari’ de kerk zouden uitzetten als ik daar een gebedsdienst – geen huwelijksinzegening – zou houden, heeft later wel beseft hoe klein zijn geloof toen wel was. Ook de voorzitter van de plaatselijke CD&V-afdeling die enkele jaren geleden weigerde op de verkiezingsfolders te plaatsen dat mijn partner – die toen op de lijst stond voor de gemeenteraad – samenwonend was heeft op de valreep zijn fout ingezien.

Ik kan nog zoveel voorbeelden aanhalen maar daar zijn die mensen in Tsjetsjenië niet mee geholpen. De situatie beangstigt me alleen maar, ze laat me zien hoe fragiel mijn bestaan wel is. Hoe fragiel de aanvaarding als mens, als homo wel is. Want wetten kunnen veranderd worden. Wat vandaag legaal is, kan morgen illegaal zijn. We leven in een verontrustende wereld, kom dan maar eens als jonge mens vandaag tot de ontdekking dat je homo bent. Als leerkracht zie ik hoe jongeren opnieuw bang worden om homo te zijn. Het zelfmoordcijfer bij jonge holebi’s is beangstigend hoog, één op de vijf ondernam al een poging. Berichten, zoals over de gang van zaken in Tsjetsjenië, maken een jonge mens niet sterker om voor zijn liefde uit te komen. Dat is uiteindelijk waar de kortzichtige, domme en door geloof en politiek verengde men niet mee kan omgaan, dat het liefde is.

Homoseksualiteit is meer dan seks, het is houden van en als dat in deze wereld niet kan, dan weet ik het niet meer. Dan kan ik me enkel richten tot God, mijn bron van liefde, en kracht vragen om op te staan en in mijn kleine handelen en spreken jonge mensen, ja de wereld, laten zien dat van elkaar houden me sterk maakt. Ik hoop dat Paus Franciscus in zijn vieringen rond de Goede Week en Pasen ergens ruimte vindt voor een klein zinnetje waarin hij zegt het met me eens te zijn. Ik hoop dat hij alle vervolgde mensen in de wereld dat stukje hoop geeft om verder te gaan en dat hij politieke en morele leiders aanzet elke vorm van vervolging te bannen. Maar misschien ben ik te hoopvol, misschien droom ik.

Bron: Knack.be