Lieve Vandamme: ‘Waar is de vrouwelijke kant van de oorlog?’
Op 24 februari is de oorlog in Oekraïne al een jaar aan de gang. Zondag 19 februari kwam de oorlog in De Zevende Dag uitvoerig aan bod. Hoe ervaren de Oekraïners dit? Moeten er wapens geleverd worden? Hoe zal de oorlog zich verder ontwikkelen? Karel De Gucht, een van de studiogasten, voorspelt dat de oorlog nog heviger zal worden het komende jaar omwille van de verkiezingen in Oekraïne in april 2024 en in de VS in november 2024. Zowel president Biden als president Zelensky zullen nu geen toegevingen doen of de eerste stap zetten om de oorlog te beëindigen. Mochten ze nu starten met onderhandelingen, zou hun dat allebei stemmen kosten. Nu is het dus alle hens aan dek: laat de wapens maar komen.
Los van het feit dat de Oekraïners hun land en hun vrijheden moedig proberen te verdedigen, een oorlog winnen in functie van een politieke carrière vind ik een vreemd idee. Het lijkt wel op brood en spelen, maar dan op metaniveau. Hier in België zijn de vluchtelingen uit Oekraïne voornamelijk vrouwen. Ik heb regelmatig contact met hen dankzij een weggeefwinkeltje met tweedehands kledij, dat ik samen met enkele vriendinnen een keer in de week uitbaat. Alle vrouwen, jong en oud, wensen hetzelfde: dat de oorlog zo snel mogelijk kan stoppen. Ze missen hun achtergebleven familie en hun mannen aan het front.
Ze leven in grote onzekerheid. Hoeveel jaar zullen ze nog in België blijven? Kunnen ze ooit terug naar hun land? Zullen ze herenigd kunnen worden met hun gezin? Niet alleen Oekraïense dames, trouwens. Ik leerde een Russische vrijwilligster kennen bij de voedselbedeling, die nu 8 jaar in België woont. Ze heeft spontaan aangeboden om te vertalen voor de Oekraïense vrouwen. Ze komt nu samen met hen naar de weggeefwinkel. Ook zij wenst dat de oorlog zo snel mogelijk eindigt.
Soms worden er in de media beelden getoond van Oekraïense vrouwen die zelf de wapens nemen en hun land verdedigen. Ze willen ook vechten voor hun vrijheid en democratie. Maar zijn er ook vrouwen die betrokken worden op vlak van strategie en besluitvorming? Misschien zou dat wel wat teweeg brengen. Zou het niet moediger zijn om politiek gezien alles in het werk te stellen dat de oorlog zo snel mogelijk eindigt in plaats van proberen te ‘winnen’? En wat heb je dan gewonnen? Hoeveel doden moeten er hier nog voor vallen?
Als vrouw blijft het voor mij een vreemde redenering. Om dan nog maar te zwijgen over de kinderen die slachtoffer zijn van dit conflict. Kinderen die gevlucht, getraumatiseerd, of zelfs ontvoerd zijn. Mijn kleinzoontje van 11 jaar ligt vaak wakker van deze oorlog en denkt vaak aan de kinderen in Oekraïne. Een kleindochter van 10 jaar en haar vriendinnetje waren blij met de actie ‘kidsaction4peace’, die half januari gestart is in Vlaanderen via facebook en Whatsapp, waarin kinderen een brief konden schrijven of tekening konden sturen aan premier De Croo, met de wens om vrede. Zo konden zij ook ‘iets doen’, misschien wel met heel de klas. Hopelijk wordt de wens van de kinderen ter harte genomen.
Nog in De Zevende dag was de vraag van de jonge dame Merel Selleslach van Pax Christi terecht: wat doet België momenteel om via diplomatische inspanningen tot vrede te komen? Onze premier De Croo antwoordde live vanuit de veiligheidsconferentie in München dat het toch niet realistisch is dat een land dat 20 procent van zijn grondgebied verloren heeft, de eerste stap zal zetten naar vrede. Dat mogen we toch niet verwachten van Oekraïne, zei hij. Zal Rusland dan, na het opdrijven van het geweld – naar aanleiding van de verkiezingen – dan wel plots stoppen met oorlog voeren? Is dat dan wel realistisch?
Onze premier gaf ook nog mee dat België al een kwart miljard geïnvesteerd heeft in wapens voor Oekraïne. Maar hoeveel is er al geïnvesteerd in diplomatie? Mocht daarin ook een kwart miljard in geïnvesteerd worden, zou er dan niets beginnen verschuiven in de goede richting?
Bron: https://www.dewereldmorgen.be/community/waar-is-de-vrouwelijke-kant-van-de-oorlog/