Mark Van de Voorde & Filip Vanbesien: ‘We bouwen geen kerk, maar een gemeenschap’

Architecten Dimitri Minten en Tim Vekemans vinden de bouw van een nieuwe kerk voor de Brugse Emmaüsparochie ‘een duivels plan’ (DS 1 december). De twee architecten schreven hun opiniestuk op basis van een (correct maar onvolledig) krantenartikel. Kortom, met weinig accurate kennis van zaken. Ze zouden gelijk hebben, als achter die bouwplannen geen pastoraal en spiritueel project zat en als het initiatief ­genomen was zonder dekenaal overleg.

‘Het is vreemd dat een kerkgemeenschap die wel nog leeft, haar kerken in de uitverkoop zet’, aldus Minten en Vekemans. Precies omdat ze leeft, heeft de ­Emmaüsparochie, als fusie van vijf parochies in de Brugse deelgemeenten Sint-Andries en Sint-Michiels, een nieuwe campus met kerk nodig. De huidige infrastructuur laat ons niet toe om in die deelgemeenten een kerkelijk verhaal te schrijven dat ­beantwoordt aan de pastorale behoeften en de spirituele noden van deze tijd.

Onze vijf kerken zijn geen ‘intelligente ruïnes in levendige dorpskernen’. Door de dichtslibbende bouwwoede van de voorbije decennia en dus ook door de schuld van architecten hebben de vijf parochies geen ‘levendige dorpskern’ (meer). Onze vijf kerken zijn ook geen ‘intelligente ruïnes’, maar zijn door de planologische evolutie als het ware naar de rand van de ­samenleving geduwd. Symbolisch voor de ‘intellectuele verbanning’ die de kerk ­bedreigt in deze tijd.

De nieuwe kerkcampus Emmaüs komt daarom pal in het geografische midden van de eengemaakte parochie en de twee deelgemeenten. Niet alleen voor de bereikbaarheid, maar ook voor de maatschappelijke betekenis die wij aan de christelijke gemeenschap binnen onze pluriforme ­samenleving toekennen: inspirator zijn van de verbondenheid en bezieling.

Dimitri Minten en Tim Vekemans schrijven: ‘In het Bijbelse verhaal zijn de Emmaüsgangers tot inzicht gekomen. ­Hopelijk volgen die van Brugge hun voorbeeld.’ Hadden de architecten contact ­opgenomen met het parochieteam, dan zouden ze geweten hebben (en kunnen ­lezen) dat de bouwplannen van een nieuwe campus zijn geboren toen wij vier jaar geleden zoals de Emmaüsgangers ‘tot inzicht zijn gekomen’. Pas na een reflectie van een vol jaar hebben we ze drie jaar geleden voor het eerst bekendgemaakt.

Anders gezegd, de Emmaüsparochie bouwt geen kerk, ze bouwt een levendige kerkgemeenschap en daarvoor heeft ze een nieuwe kerk nodig. Als wij alleen uit waren op een liturgische ruimte voor het krimpende kerkpubliek, dan volstond het om enkele kerken te sluiten en er een paar open te houden. Wij bouwen omdat we niet af, maar op willen bouwen vanuit het Emmaüsverhaal, dat wij hebben samen­gevat in drie werkwoorden: meegaan, stilstaan en opstaan.

Om dat meegaan, stilstaan en opstaan te kunnen realiseren, hebben wij een infrastructuur nodig die eigentijds is, uitnodigt, initiatieven toelaat voor de hele samen­leving en ruimte biedt voor gebed, studie, sociaal engagement en dialoog.

Bron: De Standaard