Sabine Van Huffel: ‘Verbindend leiderschap biedt hoop naar oplossing van wereldproblemen’
Vorige week werden we geconfronteerd met het onverwacht aftreden van Jacinda Ardern, de jongste Nieuw-Zeelandse premier ooit die meer dan vijf jaar haar land bestuurde als een soort roeping. Bij haar aftreden getuigde zij dat het premierschap de mooiste job is die je kan ervaren. Een verrassende uitspraak terwijl iedereen weet hoe bikkelhard de politieke wereld kan zijn.
Haar geheim? Zij bleef zichzelf in haar beroepsleven zonder haar zware verantwoordelijkheden uit de weg te gaan. Zij vond de weg om in haar zware job haar menselijke en empathische kant te bewaren waardoor ze voor velen herkenbaar bleef, en dichter dan wie ook bij het volk stond. Ook nu ze aftreedt blijft ze inspireren en is ze een rolmodel omdat ze de moed heeft haar menselijkheid te tonen: haar tank is leeg, ze kan niet genoeg energie meer opbrengen om haar job naar behoren uit te oefenen. Het vraagt moed om dit toe te geven, je kwetsbaarheid te tonen en af te treden eerder dan je te blijven vastklampen aan macht. Deze menselijke authenticiteit gaat zowel het ego als partijbelangen te boven en werkt verbindend in plaats van polariserend. Dit type leiders heeft de wereld nodig : zij richten hun aandacht op de ander en niet op eigenbelang, op zoek naar een betere samenleving.
Eenzelfde stem was te horen in de kranten toen vorig jaar in februari Caroline Pauwels als rector van de VUB aftrad. Zij was even gedreven in haar job, een job die ze na 6 jaar middenin haar tweede termijn moest staken, noodgedwongen omwille van haar voortschrijdende ziekte (slokdarm-maagkanker). Zij deed een nieuwe wind waaien als rector, straalde hoop uit en ze bleef dit uitstralen ondanks haar ziekte. Ook zij besefte dat ze haar job niet meer naar behoren kon uitoefenen. Het vergde evenveel moed om af te treden, toen zij besefte in februari 2022 dat haar krachten teveel afnamen door haar ziekte. Het werd tijd om zich te focussen op andere waarden, op haar gezin in de maanden die haar nog restten. Minder dan 6 maand later is ze gestorven. Ook zij blijft inspireren dankzij haar niet aflatende hoop, haar positieve kijk op mens en samenleving wat zij possibilisme noemde. Ook zij werd geprezen om haar empathie, haar verbindend leiderschap: zij slaagde erin de universiteiten meer met elkaar te laten samenwerken. Zij toonde dat samenwerking eerder dan competitie onze samenleving beter maakt.
Dergelijke leiders beschouwen hun leiderschap als een roeping, vervullen hun leiderschap met hart en ziel, voegen een nieuwe dimensie toe aan hun jobactiviteiten en zien hun leiderschap als deel van een groter geheel. Belangrijk hierbij is dat zij erover waken een blijvende verbinding te vormen met hun innerlijke kern en inspiratiebron. Voor Caroline Pauwels was dit haar possibilisme, voor christelijke leiders is dit een goddelijke bron. Voorbeelden hier zijn Herman Van Rompaey, de vroegere president van Europa, en ook Dag Hammarskjöld, de vroegere secretaris-generaal van de Verenigde Naties [4]. Hoe dan ook, herbronning is noodzakelijk om die innerlijke drijfveer te blijven voelen, voeden en aanvuren.
Onze wereld heeft nood aan dergelijke leiders die verbinding zoeken eerder dan polarisatie, die hun aandacht primair richten op de ander, op een betere samenleving. Op die manier tonen zij hun omgeving een meer menselijk gelaat. Zij plaatsen de mens meer centraal, met zijn sterktes en zwaktes, maar ook met zijn kwetsbaarheid. Wie authentiek blijft, blijft immers dicht bij zijn innerlijke kern en durft ook zijn kwetsbaarheid tonen. Dergelijke leiders werken verbindend want ze appeleren het diepmenselijke in ieder van ons, en tonen ons de weg naar een maatschappij waar iedereen gelijkwaardig is, waar verschillen welkom zijn, waar iedereen respect heeft voor elkaars eigenheid, waar iedere mens mag zijn zoals hij is, kortom een ideale samenleving.
Onze wereld heeft nood aan dergelijke leiders die over alle grenzen heen ons een stapje dichterbij brengen bij een oplossing voor wereldproblemen zoals pandemieën, en klimaatveranderingen.
Bron: De Wereld Morgen