Paul Quirynen: ‘Van gastarbeiders tot crimigranten’
Défendu aux nord africains… Amper één generatie geleden sierde deze slogan heel wat cafés in Antwerpen. Het lijkt nu dat deze harde slogan gespijkerd zal worden aan de grenzen van Europa en blijkbaar wil men vandaag onze samenleving overtuigen dat dit de enige oplossing is.
Ondanks die boodschap werden in die periode migranten toch nog benoemd als gastarbeiders. Onze samenleving waardeerde dat zij hier het “vuile werk” kwamen doen en er werden inspanningen geleverd om deze eerste stroom migranten en hun kinderen een toekomst te geven. De film Marina was zeker een goede beeldvorming voor die periode.
Uiteraard is er een belangwekkend onderscheid tussen politieke en economische vluchtelingen doch de vraag zal zijn wie er op een onafhankelijke, eerlijke en integere wijze zal oordelen welke medemensen een andere en hopelijk betere toekomst verdienen in Europa. Het wereldgebeuren is zo ingewikkeld geworden en te vrezen valt dat de beslissingsbevoegdheid terzake zal liggen bij politici, die hun kiezers willen behagen en de belangen van hun land of bevolking zullen doen primeren op het algemeen belang. Vroegere internationale afspraken ter bescherming van politieke vluchtelingen of oorlogsslachtoffers dreigen opzij geschoven te worden.
In vele steden van ons land hangt met het oog op de verkiezingen de slogan “Geef Vlaanderen weer aan ons”. Het lijkt dat deze politieke partij met dit begrip wil verwijzen naar de zuivere Vlaming waardoor zij een criterium aanwendt dat de droeve sleutel is geweest voor de zwartste bladzijden van onze geschiedenis. Als advocaat heb ik voor de overheid tientallen dossiers behandeld om de belangen te behartigen van slachtoffers van mensensmokkel en mensenhandel. Ik heb zo de meest schrijnende processen-verbaal gelezen van kinderen die uit vrachtwagens met diepvriesgroenten werden gehaald, van dode lichamen in containers en van jonge kerels die zich met koorden lieten vastbinden aan de wielassen van een vrachtwagen… steeds weer met de hoop om het Verenigd Koninkrijk als het beloofde land te bereiken.
Via de media lijkt het een nieuw fenomeen doch wie in de sector werkt kent het probleem al jaren. Ik herinner mij een veeg uit de pan van een rechter uit Dendermonde die in een vonnis schreef dat de strijd tegen mensensmokkel en mensenhandel voor justitie “dweilen met de kraan open” was zolang politici geen sluitend beleid zouden voeren. Vandaag lijkt de euro eindelijk gevallen en verkiest men blijkbaar voor de grote opkuis boven de dweil. Uiteraard ligt er een verpletterende verantwoordelijkheid bij de criminele organisaties van mensensmokkel die enorme geldstromen hebben verdiend en puur uit winstbejag duizenden argeloze vluchtelingen in vreselijke avonturen hebben gestort.
De behandeling van vele slachtoffers was vaak meedogenloos, soms gewelddadig en mensonwaardig. Van safe houses in Brussel heb ik foto’s gezien dat slachtoffers uitsluitend werden gevoed met zakken kippeneten. Het debat terzake wordt vandaag vooral bepaald door TV-quotes en twitterberichten en mist de nuancering van ingewikkelde verhalen. Het lijkt alsof men vandaag de dag iedere migrant wil criminaliseren terwijl men dit enkel mag doen ten overstaan van de kleine kern van organisatoren van mensensmokkel en niet ten overstaan van de duizenden mensen die met valse hoop, bedrog en veel geldverlies de voorbij jaren in onze regio’s zijn terecht gekomen.
Ondanks de secularisatie heeft West Europa christelijke wortels die wij uiteindelijk als samenleving niet mogen verloochenen. Principes als het respect voor ieder medemens, het zorgzaam omgaan met kwetsbaarheid en de hoop dat het ook je medemens goed gaat, zijn waarden die moeten blijven bestaan en die ook beleidsmakers moeten blijven aanwenden voor een leefbare en verdraagzame samenleving, vandaag en morgen.
Bron: Vrtnieuws.be