Koen Lemmens: ‘Uit de kast komen doe je je hele leven’

Is dat wel nog nodig vandaag de dag? Ja. Ik ben al meer dan 15 jaar leerkracht Expressie aan een secundaire school in Neerpelt en heb heel wat veranderingen rond homoseksualiteit zien passeren. Op de 11de oktober vorige donderdag hing bij ons op school, zoals vorige jaren, de regenboogvlag uit. Dit lijkt een kleine daad, maar wees gerust, dat is het niet. Jongeren hebben nog steeds steun nodig om te zijn wie ze zijn in deze ‘tolerante’ wereld. Als een regenboogvlag hen hier bij kan helpen, uithangen die handel.

Bij ons op school wapperde de vlag dus lustig op het voorplein. Ik ben zelf homo, 55 jaar en al 15 jaar wettelijk gehuwd met mijn man. Als leraar heb ik er al verschillende coming-outs opzitten. “Verschillende?”, hoor ik u luidop denken .“Uit de kast komen doe je toch maar één keer?” Goed fout dus. Dat is net het moeilijke aan coming out. Dat doe je je hele leven. Realiseer je dit goed als jongere en dan is het begrijpelijk dat je dit ’uit de kast komen’ toch nog even terug ’in de kast’ steekt.

De kastdeur gaat voor het eerst thuis open. Gelukkig ben ik gezegend met begripvolle ouders die nooit hebben opgehouden van mij te houden. Het zijn zij die met hun houding en begrip verontwaardigde tantes of vrienden duidelijk lieten verstaan dat het niet om een tegenslag of een ziekte ging dat hen overkomen was. Nadien wil je de cirkel vergroten en vertel je het aan je vrienden die het dichtst bij je staan. Er zijn er weggegaan, maar velen zijn gebleven. Al maar goed dat ik in een ’kunstmilieu’ vertoefde want daar was dat al lang geen what the f… meer. Maar de angst dat je een dierbare vriend zou verliezen moet je niet onderschatten.

Na de eerste twee maanden als leraar op de school moest ik bij de zuster-directrice komen. Ze joeg me de kast op met de woorden: “Mensen zoals u hebben we hier nog nooit aangenomen.” Toen viel ik opnieuw van mijn stoel en voelde ik me weer die veertienjarige die – overstuur door pestgedrag van enkele klasgenoten – op de middag zijn moeder huilend vertelt dat hij op jongens valt. De zuster sloeg me echter met blijvende verbazing toen ze verder ging met te zeggen: ”Wat zijn we vroeger toch dom geweest.”

Ik heb in de jaren die volgden op verschillende scholen binnen onze schoolgemeenschap les gegeven. In enkele van onze scholen is in het verleden homofoob gedrag vertoond dat soms naar het mensonwaardige overhelde. Onverstandige collega’s die kleinerend en spottend over homoseksuele leerlingen spraken. Uit de kast komen in een secundaire school is voor leerlingen niet gemakkelijk. De kortzichtigheid waarmee enkel naar de seksualiteit wordt gekeken en niet naar het emotionele van je homo zijn, valt zwaar. Om dan nog te zwijgen van het pestgedrag dat er uit voortvloeit. Begrijp je nu dat op 11 oktober de vlag uit moest hangen?

Bij ons heeft de vlag dus gewapperd en ik ben er blij om. Ik ben blij dat ik de stappen gezet heb om uit de kast te komen tegenover mijn ouders, mijn vrienden, mijn school, de directie, mijn collega’s en leerlingen. Ik wil voor alle jonge zoekende homo, lesbische, bi en transgender leerlingen de vlag blijven ophangen om hen te steunen op hun moeilijke weg.