Ides Nicaise: ‘Knagen aan de basisrechten van mensen in armoede’
Een van de oorzaken van het tanend vertrouwen in de politiek, ondanks veel goede wil, is wellicht haar gebrek aan rechtlijnigheid. Ook het sociaal beleid van deze regeringen lijkt wel de processie van Echternach: drie stappen vooruit, twee achteruit. Tijdens de covidcrisis kregen daklozen eindelijk een fatsoenlijke opvang, uit schrik voor besmettingshaarden. Gedaan met grote slaapzalen; bij plaatsgebrek huurden sommige gemeenten zelfs hotelkamers. Bij lockdowns moesten ze ’s morgens niet meer de straat op. Eindelijk wat rust in een hels leven. Intussen is het terug naar af: terug naar de straat en de stoffige slaapzalen.
Tijdens de energiecrisis kregen bijna een miljoen huishoudens het sociaal energietarief. De inkomensgrens bleef streng maar werd rechtvaardiger. Heel armenland hoopte dat die maatregel zou blijven bestaan, maar helaas: de regering zoekt geld en vindt het daar, niet bij de topinkomens. Zelfs als de energieprijzen terug naar een ‘normaal’ peil zakken, is dat een flauw excuus om de maatregel af te bouwen (integendeel, ze zou veel minder kosten).
In het federaal regeerakkoord stond ook dat de sociale minima stap voor stap opgetrokken zouden worden tot aan de officiële armoedegrens. Men zou er niet in slagen om dat in één regeerperiode te realiseren, maar het groeipad was uitgezet. Tweeënhalf jaar later wordt het groeipad stopgezet. Voor hoelang, weten we niet – wel dat de Belgische begroting nog lang niet oké is.
Hetzelfde liedje met de werkloosheidsuitkeringen. De helft van de langdurig werklozen leeft in armoede na een jarenlange afkalving van de uitkeringen, maar nu er ‘werk is voor iedereen’ vindt men plots weer dat ze die straf verdienen.
Vlaanderen doet het anders. Naast desindexering van toelagen knaagt het aan de toegang tot rechten. Een sociale woning krijg je niet langer alleen omdat je een laag inkomen hebt en jarenlang op de wachtlijst hebt gestaan: je moet nu ook Nederlands praten, bewijzen dat je al in de gemeente woont en werk zoeken (ook al heb je een beperking of ben je een alleenstaande mama met vier kinderen).
Nu wordt door sommige Vlaamse politici zelfs een frontale aanval ingezet op het leefloon. Dat leefloon ligt nog altijd 20 procent beneden de officiële armoedegrens. Om de publieke opinie te bewerken zoekt men een paar dossiers op van Oekraïense gezinnen met volwassen kinderen, en stelt men vast ‘dat zo’n gezin meer dan 3.000 euro leefloon ontvangt’. Men vergeet even dat hun woonst in Cherson vernield is en of de papa aan het front gewond werd. Neen: het kan toch niet dat ‘vreemdelingen’ hier komen niksen ten laste van ons belastinggeld? Dat leefloontrekkers altijd al verplicht geweest zijn werk te zoeken wordt er niet bij gezegd. Noch dat de overweldigende meerderheid dat ook echt verlangt. Noch dat veel werkgevers, overheden incluis, hun neus ophalen voor migranten.
En dan de kinderbijslagen: buist je kind op de Koala-test (taalscreening bij vijfjarige kleuters, red.) of komt het met een lege brooddoos naar school ? Pak een deel van het kindergeld af… Wanneer zullen mensen onderaan de sociale ladder hun politici kunnen vertrouwen?
Bron: De Morgen