Anne-Sophie De Decker: ‘Het gezin als oefenplaats’

Bij ons thuis is het elke maaltijd stoelendans. Niemand heeft een vaste plaats aan tafel, iedereen zit waar hij of zij wil. Dat maakt dat mijn dochter de ene keer tussen haar twee broers zit: ‘nu mag ik een wens doen’, en de andere keer niet: ‘nu dus niet’. Het biedt ook – letterlijk dan – steeds weer een ander perspectief op elkaar: wie dicht bij de ijskast zit, moet opstaan voor de ­extra fles melk of het botervlootje.

Mijn man en ik hebben bewust gekozen voor een gezin met kinderen. En ook al is het af en toe lawaaierig bij ons thuis, er heerst ook een gezellige drukte. Kinderen lopen in en uit, nemen vriendjes mee, en brengen creatieve ideeën naar de keukentafel: wat als er geen geld bestond, wat als we niet naar school hoefden, wat als je een dier was, wat als de ruimte niet donker maar licht was, wat als het vuilnis zichzelf zou buitenzetten … Uit de meeste problemen vinden ze een uitweg, want problemen zijn er om opgelost te worden. We doen ons best om onze kinderen vertrouwensvol groot te brengen en hun een warme basis te bieden om te groeien. Het ­gezin als plaats waar je niet alleen leert ­ruzie maken, maar waar je het ook leert bijleggen. Een plaats waar je lacht en huilt, en elkaar toch weer omhelst.

Een tweetal maanden geleden kwam een vriend bij ons wonen. Hij is weggevlucht uit zijn land, en zocht een veilige en open omgeving om zijn gezin naartoe te brengen. Gekwetst door zijn overheid, en uit liefde voor zijn land en cultuur, stond hij plots op onze stoep. Dat onze kinderen hem met open armen hebben ontvangen en hem heel snel beschouwden als een deel van ons gezin, toont hun openheid en flexibiliteit. Dat onze vriend bovendien Russisch is, leert onze kinderen dat de echte wereld niet zwart-wit is, maar vooral met eindeloos veel kleurschakeringen.

Ons gezin kan zo een echte oefenplaats voor de maatschappij zijn. Een maatschappij waarin je vermogen om je aan te passen aan het onverwachte, noodzakelijk is. Een maatschappij waarin je moet leren rekening te houden met anderen, voor wie je niet hebt gekozen net zoals je niet voor die broer of zus hebt gekozen. Bovenal een maatschappij waar nood is aan creatief ­optimisme als uitweg uit de angst, en als enige weg naar constructief en duurzaam samen leven. Als gezin proberen we én ­leren we. Onze ochtendlijke stoelendans houdt ons in beweging. Kiezen voor een ­gezin is onze manier om te tonen dat we het niet opgeven, dat we een rol willen spelen met ons gezin in die maatschappij, ­omdat een zorgzame en optimistische ­samenleving nog altijd mogelijk is.

Bron: De Standaard