Steven Van Hecke: ‘De kiezers van Salvini zijn gebaat bij financiële stabiliteit’
‘Brussels-bashing’ noemt professor Europese politiek Steven Van Hecke (KU Leuven) de houding van de Italiaanse antisysteemregering in het conflict met Europa. Aanleiding is de ontsporende Italiaanse begroting.
Steven Van Hecke : “En toch is er een goede kans dat het niet tot een frontale botsing komt. Aan de ene kant moet de Italiaanse regering wel bijsturen onder invloed van de financiële markten, aan de andere kant heeft de regering zelf de deur op een kier gezet voor een dialoog met de Europese Commissie, nadat die laatste een zogenaamde excessive deficit procedure tegen Italië had aangespannen.
Europese begrotingsregels zijn niet noodzakelijk compatibel met wat op een bepaald moment binnen de lidstaten leeft. Maar die regels zijn wel mede door de lidstaten bedacht. En de andere lidstaten steunen de Commissie in haar conflict met Rome. Dat verzwijgt de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Matteo Salvini gemakshalve. De confrontatie met Brussel en het roeren van de nationalistische trom maken deze antisysteemregering nu eenmaal populair.
Ook inzake migratie zocht Salvini keihard de confrontatie met Europa op.
Van Hecke: In het migratiedossier zag je precies dezelfde houding als in de lopende begrotingsdiscussie: primaire Brussels-bashing, niet de moeite doen om bondgenoten te zoeken binnen de Europese Unie. Salvini gaat weliswaar met de Hongaarse premier Viktor Orban op de foto, maar die heeft in feite een totaal andere visie op migratie. Salvini wil meer en Orban wil minder solidariteit. Terwijl er binnen Europa heus wel bondgenoten te vinden zijn voor meer solidariteit: denk maar aan België, Zweden of Duitsland.
De Italiaanse regering wil de pensioenleeftijd verlagen en een basisinkomen invoeren. Waarom mag dat niet van Europa?
Van Hecke: “Het probleem is dat die twee blikvangers in de Italiaanse begroting terugkerende uitgaven zijn. Europa ziet begrotingstekorten nog enigszins door de vingers als je kunt aantonen dat het om eenmalige uitgaven of investeringen gaat – denk aan de extra investeringen van de Belgische regering in veiligheid na de terroristische aanslagen. Gezien de torenhoge staatsschuld (130 procent van het bbp, nvdr) kan Italië zich geen terugkerende nieuwe uitgaven in de verzorgingsstaat veroorloven. Sowieso kan Italië alleen dankzij de eurozone zijn schuld en begrotingstekort zo hoog laten oplopen. Italië moet dus weten wat het wil. Je kunt niet alleen de voordelen van de euro – een relatief stabiele munt en een lage rente – willen en er de nadelen – strikte begrotingsregels – niet bijnemen. Als Italië de Europese regels aan zijn laars wil lappen, moeten de Lega en M5S consequent zijn en uit de euro stappen. Maar dan zal pas de echte realitycheck volgen.
De kiezers van Salvini, de ondernemers en zelfstandigen in Noord-Italië, zijn gebaat bij financiële stabiliteit. Dat neemt niet weg dat ik een debat over hoe de Commissie omgaat met landen die in hun verzorgingsstaat willen investeren, legitiem vind. Maar juist door de balorige houding van Italië is de kans klein dat zo’n grondige discussie er komt. En dat is jammer.
Bron: Knack.be