Kolet Janssen: ‘Drie procent’
Drie procent, dat heb ik altijd verwaarloosbaar weinig gevonden. Als mijn buienradar zegt dat er drie procent kans is op een regenbui, neem ik niet eens een paraplu mee. Dus toen ik hoorde dat ik er in mijn leeftijdsgroep drie komma zes procent kans is om te overlijden aan het coronavirus, verbande ik dat bericht meteen naar de rand van mijn gedachten. Daar hoefde ik geen rekening mee te houden.
Het was pas toen mijn dochter (duidelijk opgevoed met principes!) meedeelde dat ik kleinzoon een hele tijd niet mocht opvangen, omdat ik in de ‘kwetsbare groep’ zat, dat ik die drie procent schoorvoetend weer tevoorschijn haalde. Was dat nu veel of weinig, drie procent?
Rekenen was nooit mijn beste vak. Bij breuken denk ik nog steeds spontaan aan taarten, omdat onze juf van het derde leerjaar dat op die manier aan ons verstand bracht. Bij drie procent begon ik dus met me een rij van mijn tien beste vrienden en vriendinnen voor te stellen, netjes naast elkaar. En daarachter nog negen rijen van tien met stilaan minder goede vrienden, kennissen, oud-collega’s, buren en verre familieleden. Het werd een pleintje vol. Van die honderd mensen zou ik er dus drie moeten schrappen. Tja, op die manier was drie procent opeens toch wel veel.
Ik hou me netjes aan de coronaregels. Waar ik aanvankelijk dacht wat hulp te kunnen bieden aan wie vast komt te zitten door coronatoestanden, sijpelt nu langzaam het besef door dat ik me vooral gedeisd moet houden. Het is niet aan mij en mijn leeftijdsgenoten om de held uit te hangen. Wij helpen iedereen het best door niet ziek te worden.
Het blijft vreemd om opeens bij de ‘kwetsbare groep’ te worden ingedeeld. We zijn gezond en actief en geneigd om in te springen naar de generaties boven en onder ons. Bijna al mijn vrienden van dezelfde leeftijd doen aan een of andere vorm van vrijwilligerswerk. Maar nu even niet.
Corona is dus ook een oefening in nederigheid, in het kennen van je plaats in het leven. Heel even worden we met onze neus op onze leeftijd gedrukt. De pandemie gaat voorbij en dan gaan we weer verder waar we gebleven waren. Maar het zal een spoor nalaten. Je bent niet altijd zo jong als je je voelt. Soms gaat het gewoon om de jaren op je teller. Dat is geen schande, het is gewoon een feit. Corona helpt ons om dat onder ogen te zien.