Kolet Janssen: ‘Toen een schop nog een kick was’
Sommige uitspraken geven me een slijmerig gevoel in de mond. Zinnen zoals ‘Ik ga dit jaar op zoek naar een nieuwe uitdaging!’ of ‘Zoiets geeft je echt een kick!’. Waarom zou een mens in godsnaam een kick willen? Een kick is toch niet meer dan een schop?
Toegegeven, ook ik geef mezelf wel eens een schop onder de kont als ik dringend moet beginnen aan een klus die ik alsmaar uitstel. Maar om de leuke dingen van het leven te ervaren, heb ik geen schop nodig. Die ervaringen komen meestal zachtjes, als ik aarzelend en ademloos toekijk, als ik zwijg en luister, als ik van mijn sokken word geblazen door muziek, een film, een tekst, een beeld of een mens.
I get no kicks…
In een spleet onder de grond kruipen, als een vlieg tegen een rots plakken, jezelf aan een touw over een rivier of een ravijn werken, veel te hard rijden in een razendsnelle auto of achtbaan, een portie alcohol of drugs slikken om je normale vermogens uit te schakelen, een spetterend vuurwerk ontsteken, uit een vliegtuig springen, in een bobslee door de bocht suizen, een jungletocht maken tussen giftige spinnen en slangen, dat alles geeft mij geen kick. Het jaagt mij enkel de stuipen op het lijf, en ik voel niet de minste aanvechting om eraan mee te doen. Mis ik iets? Ben ik gewoon een saai mens? Ongetwijfeld, maar het kan me niet schelen. Ik laat de kicks met plezier aan anderen over.
Als het fout loopt…
Maar wat me ergert, zijn de zielige verhalen als het fout loopt. Het sportvliegtuigje dat neerstort. De comazuipende student die naar het ziekenhuis moet. De duiker die niet meer boven komt. De ‘sportongevallen’ bij het klimmen of skiën. De rare ziektes die mensen soms meebrengen van verre reizen. Wie in Zwevegem blijft, krijgt gegarandeerd geen malaria. Hij kan hoogstens onder een bus lopen. Om maar te zeggen dat kicks ook hun prijs hebben. En als je niet bereid bent om die te betalen, kun je beter thuis blijven en tv kijken. Dan kun je genieten van de kicks van anderen, op een veilige manier.
Pathetisch en afgestompt
Het krampachtige op zoek gaan naar kicks heeft iets pathetisch. Het lijkt wel alsof mensen het zo ver moeten gaan halen omdat ze afgestompt zijn voor de gewone dagelijkse kleine gelukjes. De hond die blaft als je thuis komt, een kus van je partner, een glas wijn, een dag vol zon, een goed gesprek, een onverwacht lief gebaar van een volslagen onbekende. Zoveel meer waard dan alle kicks bij elkaar. Maar ook zoveel moeilijker te commercialiseren door Challenge-organisaties, Bongobonnen of Outdoorcentra, door wie we ons heel wat van die kicks laten aanpraten.
De angst om iets te missen
Kicks zijn er voor mensen die bang zijn om iets te missen. Maar terwijl ze jagen op de volgende kick, missen ze misschien wel de dingen die er het meest toe doen. Het lijkt wel alsof ze niet kunnen wachten tot er eindelijk eens iets gebeurt in hun leven. Terwijl iedereen toch weet dat er geen mensenleven is zonder echte ‘kicks’, echte schoppen: ontslag, relatiebreuk, ziekte, problemen met de kinderen, dood van geliefden. Dat zijn de dingen waar mensen echt van wakker liggen, de echte ‘kicks’. Van die ‘schoppen’ die het leven ons allemaal geeft, moet je meestal een hele tijd bekomen. Je hebt er je handen aan vol om er je draai mee te vinden. En daarvoor kun je helaas niet trainen met een Bongobon.