Kolet Janssen: ‘Niets mis met Lichtmis’

In tegenstelling tot het feest van Valentijn over een paar weken. Lichtmis is één van de vele feesten die in de vergeethoek zijn geraakt. Alleen de KU Leuven viert op die dag nog haar patroonsfeest en reikt dan een paar eredoctoraten uit.

Nochtans heeft Lichtmis alles om een leuk feest te zijn. Er is een spannend Bijbelverhaal over twee stokoude mensen die iets goddelijks zien in de baby van Maria en Jozef. Duidelijk een transgenerationeel verhaal. Er is een oude spreuk: ‘Er is geen vrouwke zo arm, of ze maakt op Lichtmis haar panneke warm.’ Lichtmis is al eeuwenlang een kinderfeest en daar hoorden dus pannenkoeken bij. In veel parochies is het bovendien de gewoonte dat de kleine kinderen op Lichtmis met brandende kaarsjes in stoet de kerk binnen trekken. Vaak worden de gezinnen van in het afgelopen jaar gedoopte kindjes speciaal uitgenodigd. De kinderen kijken hun ogen uit in die grote, onbekende ruimte, die uitnodigt om hard in rond te rennen en te roepen. De volwassenen, vooral degenen die al wat ouder zijn, glimlachen vertederd naar al dat jong geweld.

Kinderen, ze zijn zo oud als de wereld en toch raken we er niet op uitgekeken. Hoe komt dat toch? Wie met beide voeten op de grond staat, moet toegeven dat kinderen lang niet altijd zulke lieflijke en onschuldige wezentjes zijn als men ons wil laten geloven. Baby’s kunnen een mens, zo klein als ze zijn, horendol maken met hun eindeloos gehuil. Peuters weten vaak heel goed waar ze met hun tengels af moeten blijven, maar dat belet hen niet om telkens opnieuw de uitdaging aan te gaan. Kleuters kunnen je tot wanhoop drijven met hun vragen-om-te-vragen en kinderen van een jaar of acht kunnen soms hopeloos onredelijk zijn. Om nog maar te zwijgen van wat kinderen elkaar voor lelijks kunnen aandoen.

Toch ontkomt geen mens aan het gevoel dat er bij de geboorte van elk kind een wonder begint. Een nieuw wezen dat beetje bij beetje een eigen plek in het leven vindt. Een oneindige wolk vol mogelijkheden, gedachten en gevoelens. Een kind kijkt naar de wereld en naar ons met nieuwe ogen. En zo worden de wereld en ook wij altijd een beetje nieuw.

Daarom zijn we stiekem jaloers op kinderen: op hoe ze in iets kunnen opgaan, op hoe ze zelfs het kleinste papiertje op de stoep niet negeren, op hoe ze blij kunnen zijn zonder voorbehoud. Er zit inderdaad iets goddelijks in kinderen. Iets wat misschien ook diep weggevroren in ons allemaal zit, en wat alleen door kinderen ontdekt en ontdooid kan worden. Misschien kun je dat het geloof in het goede noemen? Of gewoon de hoop?

Daarom is Lichtmis een onmisbaar feest. Omdat we vandaag even het goddelijke in kinderen mogen zien. En om even zelf weer een beetje als kinderen te worden. Zalige Lichtmis!