We horen steeds vaker oorlogstaal in media en politiek. Oorlogen ver van huis komen dichtbij door conflicten in Oekraïne en Israël. TV-programma’s zoals Kamp Waes en Special Forces promoten subtiel het leger. Politici lijken ook klaar: de Franse president Emmanuel Macron overweegt Westerse troepen naar Oekraïne te sturen en Charles Michel, voorzitter van de Europese Raad, pleit voor meer investeringen in Europese defensie.

Oorlog roept uitdagende vragen op. Hoe verhouden we ons tot geweld? Zijn geweldloos verzet en diplomatie naïef? Durven we nog te dromen van vrede? Robert Schuman, een van de oprichters van Europa, stelde dat Europa niet zozeer een militaire alliantie of economische entiteit moet zijn, maar eerst en vooral een culturele gemeenschap. Hij zei: “Onze buitenlandse politiek is gericht op vrede, gestuurd door broederlijkheid tussen alle volkeren. We sluiten niemand uit, zelfs niet hen die zich tegen ons keerden.” Blijven hedendaagse politici trouw aan deze wortels?

We bekijken vrede vanuit verschillende perspectieven:
1. Christelijk: Jezus was pacifistisch; dit kostte Hem zijn leven. Hoe gingen de eerste christenen om met geweld tegen hen? Hoe kunnen wij ons hierdoor laten inspireren?
2. Politiek: Is geweldloosheid haalbaar in internationale relaties? Wat is de impact van diplomatie op wereldvrede?
3. Persoonlijk: Hoe kunnen we zelf vrede toepassen in de praktijk? We luisteren naar jonge mensen die zich inzetten voor vrede.