Thérèse Leysen: ‘Koester ouders die bewust een school kiezen’
Ik ben voorzitter van vijftien katholieke scholen. Onze basisscholen zijn in de stad Antwerpen gebonden aan de inschrijvingen per computer, waardoor ouders kamperen aan de schoolpoorten. We laten ze binnen in de sportzaal.
Ouders kiezen bewust voor een school met een project dat het best aansluit bij de opvoeding die zij hun kind willen geven. Daarvoor willen ze zelfs een dag of meer kamperen. Zij kiezen voor een school waarvan zij denken dat hun kind er de beste opleiding zal krijgen, waar zij zelf een gelukkige jeugd hebben beleefd of waar hun ouders zich sterk in engageerden. Ouders die een school kiezen voor een bepaalde cultuur of opvoedingsproject moeten worden gekoesterd. Het betekent dat ze betrokken willen zijn.
Veel ouders krijgen nu een school toegewezen die ze niet kennen en ook niet willen. Dit leidt tot problemen met het schoolreglement, het opvoedingsproject, de kledingvoorschriften en geïntegreerde godsdienstlessen.
Directeurs ervaren daarnaast ook een grote administratieve last bij de inschrijvingsprocedure. Een schooldirecteur uit mijn omgeving liet me weten dat je als school via de computer een lijst krijgt met de te realiseren inschrijvingen, meestal twee weken na de paasvakantie. Als directeur, secretariaat en zorgcoördinators doe je dan niets anders meer dan inschrijven.
Doordat er wachtlijsten ontstaan, begint er na de inschrijfperiode een carrousel van verschuivingen. Veel ouders krijgen toch een plaats in de school van voorkeur en schrijven zich uit. Er komt een nieuwe plaats vrij bij ons, waardoor je weer naar andere ouders op de wachtlijst moet bellen. Dit alles duurt tot en met oktober. Als je de ouders niet te pakken krijgt, moet je enkele keren contact opnemen. Je moet alles noteren en bewijzen. De wachtlijst voor de instappers van 2,5 jaar geldt het hele schooljaar: zodra er een kind niet komt opdagen, moet de volgende op de lijst worden gebeld. Zo wordt de administratieve last van scholen nog maar eens verhoogd.
Het inschrijvingsbeleid zou gediend zijn met de volgende basisregel: goed werkende scholen hebben het vertrouwen van ouders.
Bron: De Standaard.be
Dag Thérèse,
je brengt in je stuk twee problemen naar voor:
1. kamperen, inefficiënte wachtrijen en dubbele inschrijvingen (met daarbijhorende carrousel)
2. scholen die graag die leerlingen (ouders) aantrekken die omwille van het pedagogisch project voor de school kiezen
Het centrale aanmelden uitbreiden naar gans Vlaanderen moet (en kan) probleem 1 verhelpen. Dit zal waarschijnlijk over enkele jaren de realiteit zijn.
(Ik vind het daarom wat verwarrend dat je dat je in het begin van je stuk de wachtrijen voorstelt als gevolg van het elektronisch aanmelden.)
Kamperen is echter net het beste instrument om ouders aan te trekken die het sterkst overtuigd zijn van de meerwaarde van een school (in een context waarin inschrijvingsgeld afwezig of heel sterk beperkt is).
Een centraal aanmeldingssysteem maakt namelijk geen onderscheid tussen iemand die een school selecteert op basis van afstand, of iemand die dat doet omwille van geloofsovertuiging en/of pedagogische bekommernis. Het is niet eenvoudig om de sterkte van de voorkeur te laten meespelen in het elektronisch systeem. Een mogelijkheid is om te kiezen voor het criterium chronologie: wie eerst aanmeldt, die krijgt als eerste een plaats. Dat dit een slechte optie is, heeft het verleden aangetoond (bij het aanmelden voor secundaire scholen). Het zorgt voor stress bij alle partijen. Ouders en kennissen loggen met 10 computers tegelijk in op het systeem om toch maar een fractie van een seconde sneller te zijn dan de rest.
Wat eventueel wel realistisch kan zijn, is om voorrang te geven aan ouders die aanwezig zijn op een infoavond of die de moeite nemen om de school te bezoeken. Dit zou mensen kunnen aanzetten om zich beter te informeren. Ook dit zal bijkomende administratie vergen (en tot discussies leiden). Bovendien riskeren we opnieuw dat ouders die minder goed geïnformeerd zijn over de regels (of niet vertrouwd met het systeem van schoolkeuze) uit de boot vallen. Het is duidelijk dat dit tot op zekere hoogte altijd de keerzijde zal zijn van een beleid dat voorrang geeft aan de meest gemotiveerde (en gemiddeld kansrijkere) ouders.
Een gemakkelijk dilemma is het niet.
Zoals eerder opgemerkt in deze discussie is de beste manier om de schoolkeuze voor iedereen te vrijwaren een uitbreiding van de schoolcapaciteit.