Lieve Pollet: ‘Internationale dag van de ouderen: een feest om te vieren?’
In oktober ben ik jarig, ik word definitief een zeventiger. Laat het ons eerlijk stellen, ik word een oudere in onze samenleving. 1 oktober is het de internationale dag voor de ouderen. Daar hoor ik nu officieel bij. Deze dag vervult me met gemende gevoelens. Vooral na de lange coronatijd met 2 lockdowns. De wereld, en dan vooral die van ouderen, verkleinde tot je eigen stille straat en stilte die in straten en parken heerste. Langzaam groeide corona uit tot het symbool van eenzaamheid.
Als oudere moet je vaker afscheid nemen van vrienden en geliefden. Maar afscheid nemen mochten we niet. Ik ben mijn twee schoonzussen verloren tijdens de lockdown. Het verbod om mijn ene schoonzus te bezoeken, die verbleef in een woonzorgcentrum, geen corona had maar wiens dagen van geteld waren, ging door merg en been. De begrafenis met 15 mensen en zonder de mogelijkheid mekaar troostend te omarmen of zelfs maar bij een koffie herinneringen uit te wisselen, zijn littekens in het hart. Een tweede schoonzus stierf tijdens de tweede lockdown. Haar man en familie hebben haar tot de laatste dag thuis verzorgd. We konden na het afscheid op het terras buiten even bijpraten. Dat maakte al een beetje verschil. Bijzonder pijnlijk was dat we geen begrafenis konden hebben in de kerk, nochtans een hele grote ruimte waar voldoende afstand kon worden gegarandeerd. In het bijzonder voor vele ouderen is de kerk een plek voor een wekelijks gesprek met gelijkgezinden. Een gemiste hoogmis. Deze verstoorde wereld ging dus gepaard met pijn en verdriet.
Kinderen en jongeren werd op het hart gedrukt ouderen uit de weg te gaan om dat ze het kwetsbaarst waren. Een kus en knuffel door de kinderen en de kleinkinderen was er niet meer bij. Mijn dochter woont in een stad die tijdens de eerste lockdown vele slachtoffers had. Haar vrees ons te besmetten hield haar en onze kleinkinderen maandenlang weg. Ik bracht enkele weken een ovenschotel tot bij hun deur. Zo had ik toch het gevoel nog iets voor het te betekenen. Zij moesten immers thuis werken en de kinderen moesten van thuis uit de lessen volgen. De combinatie gezin en werk was voor hen loodzwaar.
Toen de vaccins er kwamen had ik het onbehaaglijke gevoel dat ik jongeren onrecht aandeed: ik ondervind geen werkdruk meer en heb een ruim huis heb met een tuin. Daarenboven was ik bij de eersten die recht had op een vaccin. Jongere generaties konden niet naar hun werkplek of naar de les. Mijn oudste kleindochter startte haar eerste jaar aan de universiteit met amper een kennismaking met medestudenten of proffen in levenden lijve. In de telefonische contacten kon ik dan moeilijk als oma enthousiast mijn nog levende herinneringen vertellen uit mijn eigen eerste stappen aan de universiteit in een vreemde stad vol nieuwe mogelijkheden tot ontmoeting. Verhalen zijn de kans als oudere om je te verbinden met jongeren. Nu had ik het gevoel beter te zwijgen.
Als oudere merk ik dat er minder en minder naar me geluisterd wordt. Zo werd ik onlangs gevraagd als bestuurder in een vzw omdat ik ‘ondanks’ mijn leeftijd toch wel nog ad rem ben in dat domein. Vrijwilligerswerk is wat rest als deugddoende invulling van de tijd. Het biedt mogelijkheid tot contact met anderen die hetzelfde doel nastreven. Helpen waar je kan en mag. Ouderen nemen veel zorg op zich. Voor familieleden, buren en inwoners van hun omgeving. Zonder al het gratis werk van ouderen komt het systeem van verenigingen die vrijetijdsbesteding aanbieden onder druk. Deze tijdsinvulling verdween voor maanden tijdens de lockdowns. Toen dit schoorvoetend weer opstartte was het met mondmaskers en de nodige afstand. We leerden uiteindelijk ook zoomen een teamsen. Het hield wel de werking van de organisaties waar ik nog mag bijhorend draaiende.
Creatieve mensen, kunstenaars of ze nu beeldende kunsten beoefenen, acteren of muziek maken mogen dat blijven doen tot op hoge leeftijd en worden gewaardeerd. Alleen heeft niet iedereen deze talenten. Maar verenigingen, waarvoor we ons kunnen inzetten, liefst met verschillende generaties samen, geeft hoop. Binnenkort staat de familiebijeenkomst ter gelegenheid van mijn verjaardag op de agenda. Dan toch maar vieren?
Bron: Het Belang van Limburg