Ilse Geerinck & Job De Meyere: ‘Bespaar onze scholieren uw moraliteit als ze hun vrijheid willen opnemen’
Het verwachte telefoontje: de school belt.
“Uw dochter was vandaag afwezig. Wist u dat?”
“Ja, daarvan was ik op de hoogte.”
“U weet waar ze is?
“Ja, ik weet dat ze is gaan betogen, in Brussel, voor het klimaat.”
“Heeft u de mail niet gelezen die de directie heeft gestuurd? Want ze is wel ongewettigd afwezig!”
“Ja, dat het ik gedaan. Ik heb de mail gelezen en hem begrepen.”
“Dus u bent er zich van bewust dat er sancties volgen.”
“Daar ben ik me van bewust. Meer nog: ook mijn dochter is zich daarvan bewust.”
Het gesprek is afgerond. Of toch niet?
Onze dochter heeft de vrijheid opgenomen een keuze te maken. Ze heeft gekozen om niet naar school te gaan (ook al vindt ze school belangrijk), maar om te gaan betogen. Ze weet wat de consequenties van die keuze zijn, er volgt een sanctie van de school. De dag voordien gestuurde mail dat er sancties zullen volgen, de waarderende en begripvolle woorden van de directie voor de aandacht die uitgaat naar het klimaat maar met de eis om toch naar school te komen, hebben haar niet tegengehouden om naar Brussel te trekken.
Ze heeft de vrijheid genomen om – in deze door regels en normen gestuurde context – toch de keuze te maken om haar medescholieren te steunen en samen een ‘publieke daad’ te stellen om aandacht te vragen voor iets waar men nog niet van overtuigd is dat het een ‘wereldse kwestie’ is. Want daar gaat het over: dat de aarde en de wereld geen zaak zijn van alleen mij en van de ander, maar een gedeelde kwestie is die ons allen overstijgt – dit wil zeggen: ieders belang overstijgt.
Ze heeft gekozen om te gaan betogen, ze heeft dat gedaan met vol bewustzijn en met kennis van de feiten, met zicht op de consequenties. Het gaat niet alleen over de sanctie, trouwens, maar ook om de gemiste leerstof, die ze zelf moet inhalen, de toets die niet herkanst kan worden, enzovoort. Ze heeft haar ouders niet gevraagd een afwezigheidsbriefje te schrijven, noch andere zaken aangehaald om onder de sanctie uit te komen. Ze neemt de volle verantwoordelijkheid voor de daad die ze stelt.
De filosoof Michel Foucault zei ooit: ‘Vraag me niet wie ik ben en vraag me niet dezelfde te blijven.” En voegde er aan toe: “Laat de bureaucraten en de politie erop toezien dat onze papieren in orde zijn.” Wat hij wou zeggen: bespaar me uw moraliserend vingertje als het gaat om wereldse zaken, zoals het zoeken van hoe we ons leven kunnen vormgeven.
Beste scholen en directies, bespaar onze scholieren uw moraliteit als ze hun vrijheid willen opnemen. Het is pas in het opnemen van vrijheid dat ze hun leven leren vormgeven. Want wie durft nu te zeggen dat onze scholieren geen moreel besef hebben: ze zijn voluit gegaan voor een andere manier van leven.
Bron: De Morgen