Hennie Janssen: ‘Zalig Kerstmis’
Een gelukkig en gezond Nieuwjaar wensten we elkaar begin 2020, zoals we dat gewoon waren van de jaren voordien. 2020, een bijzonder jaartal dat velen had doen dromen om allerlei feestelijkheden te plannen. Misschien was het voor sommigen zelfs een nieuw begin. Maar geef toe, wie had er nu ooit gedacht dat een virus onze planning of beter gezegd, ons hele leven overhoop zou gooien? Als ik terug kijk op de periode van maart tot nu lijkt het of ik meespeel in een surrealistische film.
Het meest surrealistische in deze coronacrisis vond ik dat er mensen waren die alleen moesten sterven. Mijn moeder is overleden eind november 2017. Zij was dementerende en werd de laatste jaren verzorgd in een woon- en zorgcentrum. Ik mis haar nog heel erg. Maar meer dan ooit ben ik zo dankbaar dat zij zich omringd mocht weten door ons, haar kinderen, en dat wij op zo’n mooie, intense manier van haar afscheid hebben kunnen nemen. Ik probeer me in te leven in de situatie van die vele ouderen die eenzaam gestorven zijn tijdens deze corona-periode en van diegenen die een geliefde moesten laten vertrekken op zo’n hartverscheurende wijze.
Naast de vraag welke plaats de ouderen in onze samenleving blijven krijgen zijn er nog zoveel moeilijke situaties waarop een antwoord moet gevonden worden in de toekomst. Laat ons hopen dat al deze pijn, kwetsuren, wonden, economische en andere drama’s die deze coronacrisis met zich mee heeft gebracht niet tevergeefs zijn geweest. En dat dit voor ons als mens en samenleving ook een gelegenheid mag zijn om na te denken over hoe onze manier van leven is en hoe onze relaties met elkaar zijn.
Iets anders dat mij natuurlijk diep raakt is dat we elkaar niet kunnen ontmoeten. We ontvangen onze (klein)kinderen al maanden buiten, onder de carport nu het kouder wordt, zonder knuffel of kus, goed op afstand. Wij zijn een grote familie en kunnen elkaar niet allemaal samen ontmoeten. Dat doet nog het meeste pijn. We hebben nog nooit zo hard uitgekeken naar Kerstmis. Eindelijk terug samen! Wat een feest! Ondertussen weten we dat dit ook geen familiefeest zal worden. Kerst en corona gaan niet samen.
Ik leef met vele opgelegde beperkingen in deze coronaperiode en ik heb daar begrip voor. En ik probeer ook de onderliggende argumenten te vatten waarom er met Kerstmis geen ‘KerstMIS’ kan zijn. Maar wat ik niet begrijp is dat er geen woord gerept werd over de erediensten in het lijstje van de laatste maatregelen waar men enkele versoepelingen toestond. Dat roept bij mij vele vragen op. Welk signaal moet ik hieruit begrijpen? Dat het niet meer de moeite waard is in onze seculiere samenleving om er iets over te zeggen? Er niet over spreken, het doodzwijgen, is zeggen dat het niet bestaat? De eredienst kan ons als gelovigen ontzegd worden, maar het zoeken naar zingeving, naar God, diepgang geven aan het leven, dat kan niemand ons beletten. Dat leg je met geen enkele maatregel vast.
Onverwachts legt de coronacrisis ook vele positieve dingen bloot. Deze periode doet iets met een mens. Ik blijf meer stilstaan bij de essentie van het leven en denk erover na. Dat is zeker niet alleen bij mij het geval, ik zie dat ook bij anderen. Als ik in deze periode even een kerk binnen ga om alles in stilte toe te vertrouwen aan God, zie ik dikwijls mensen die ik er nog niet eerder zag tijdens een zondagsviering. En de kaarsen die er branden zijn een tienvoud van vóór de corona-episode.
Al ruim dertig jaar werk ik mee aan een adventskalender voor kinderen, die gebaseerd is op het Kerstverhaal uit de bijbel. Die kalender nodigt uit om, op kinderniveau, het evangelie te leven in de kleine dingen van elke dag. Het is hoopvol te mogen vaststellen dat er dit jaar zoveel meer interesse voor was dan andere jaren. We hadden zelfs honderden kalenders tekort. Er waren zovele dankbare reacties omdat deze kalender de kinderen de kans gaf om zich voor te bereiden op een zinvolle Kerstmis.
Dit zijn voor mij tekenen dat, ook al wordt hierover niets gezegd op de persconferenties, mensen van meer leven dan brood alleen en in het bijzonder in deze periode op zoek zijn naar spiritualiteit en zingeving.
In onze Westerse wereld is Kerstmis in hoge mate geseculariseerd. Het lijkt doorheen de jaren in onze consumptiesamenleving vooral een feest van glitter geworden. Als ik even mag dromen brengt deze coronapandemie ons misschien ook terug naar de essentie van Kerstmis. Namelijk, een God die zoveel van de mensen houdt dat Hij als kwetsbaar kind geboren werd en op aarde kwam voor alle mensen om vrede te brengen opdat allen één zouden zijn.
Het is een boodschap van hoop, elk jaar opnieuw. Ik neem me voor om elke mens te bekijken vanuit die liefdevolle blik van God, waarmee Hij op aarde is gekomen. Ik nodig jullie allen, gelovig of niet-gelovig, uit om samen de gulden regel te beleven: “behandel de andere zoals je zelf behandeld wilt worden”. Ik geloof dat we dan niet alleen het coronavirus zullen overwinnen maar ook zullen meebouwen aan een “gezonde” samenleving.
Ik wens jullie allen een Zalige Kerstmis!
Bron: Het Belang van Limburg