Guido Verschueren: ‘Als gepensioneerde kun je veel betekenen in het leven van iemand anders’

Na een bijzonder druk beroepsleven ben ik samen met mijn vrouw eind 2013 met pensioen gegaan. We hebben toen beslist: we gaan nu niet lui worden, maar ons verder inzetten via vrijwillige engagementen. Voor ons heeft dit betekend dat wij al vele jaren intensieve contacten hebben met Syrische vluchtelingen in onze gemeente, voor wie mijn vrouw en ik proberen iets te betekenen.

Mijn vrouw is gestart met huiswerkbegeleiding en is zo in contact gekomen met een Syrisch meisje dat in de zomer met haar gezin naar België was gevlucht. In september is zij gestart in het zesde leerjaar. Aanvankelijk heeft mijn vrouw geprobeerd haar Nederlands te leren maar al snel heeft zij het leergierige meisje begeleid in alle leervakken en dat doet zij nog steeds. Momenteel zit de ondertussen jonge vrouw in het laatste jaar aso. Het hoger onderwijs ligt voor haar open.

Via mijn vrouw ben ik in contact gekomen met haar gezin. Een gezin met papa en mama en met ondertussen vijf jongvolwassen dochters; een gezin waar het islamitisch geloof een centrale plaats inneemt. Ik heb de afgelopen jaren vooral gefungeerd als iemand waarop zij steeds een beroep konden doen, bijvoorbeeld in contacten met allerlei diensten en voorzieningen. Ik heb de dochters bijgestaan in hun studies. Soms al bij het zoeken van de juiste studiekeuze, soms door samen cursussen door te nemen die vaak omwille van de taal moeilijk waren. Ik heb ondertussen al drie dochters begeleid op hun pad naar het succesvol afleggen van het praktisch rijexamen.

Door al deze activiteiten heen heb ik ontdekt dat wij in een ingewikkelde maatschappij leven. Haast onbegonnen werk voor vluchtelingen! Niet toevallig zegt de vader af en toe: ‘Zonder Guido is het leven in België heel moeilijk!’

Naarmate de jaren verstrijken is de aard van de contacten uiteraard veranderd. Zeker de dochters, die nu haast perfect Nederlands kennen, zoeken zelf hun weg. Dat is uiteindelijk ook de bedoeling. Ondertussen zijn we evenwel vrienden geworden. Het Syrisch gezin nodigt ons regelmatig uit om te komen eten maar ook omgekeerd. Typisch Vlaamse kost bij ons, typisch Syrische keuken bij hen. Heel fijn om jaarlijks tijdens de ramadan uitgenodigd te worden voor een iftarmaaltijd bij het breken van de vasten, om dan de verbondenheid van dit gezin te mogen ervaren. Bovenal valt de gastvrijheid op. Iedereen is welkom; steeds staan koffie en allerlei versnaperingen (de gebakjes van mama zijn overheerlijk) klaar.

Via dit gezin ben ik ook met andere Syrische vluchtelingen in contact gekomen, die ook geregeld op mij een beroep doen. Blijkbaar leeft bij sommigen de overtuiging dat de aanwezigheid van een ‘oer-Belg’ bij hun contacten met allerlei diensten alles sneller en correcter doet verlopen.

Bij dit alles voelen mijn vrouw en ik ons goed. Wij hebben het gevoel dat ons leven ook als gepensioneerden nog heel zinvol is. Maar uiteindelijk willen wij ons vooral inzetten omdat vluchtelingen die zeker tijdens de eerste jaren in hun nieuwe land het niet gemakkelijk hebben en daarom moeten kunnen rekenen op de solidariteit van medemensen.

Bron: De Morgen

https://www.demorgen.be/meningen/als-gepensioneerde-kun-je-veel-betekenen-in-het-leven-van-iemand-anders~bba3dcf4/