Eric Nysmans: ‘Kunnen we ook warm zijn op lange termijn?’
Maandag start naar jaarlijkse traditie ‘De Warmste Week’, dit jaar georganiseerd in gaststad Hasselt. Er is een hele line-up met bekende artiesten die komen optreden op ons warm te maken om geld te storten voor een aantal goede doelen die werken rond kansarmoede. Vorig jaar kende de week een dipje met een opbrengst van ‘slechts’ drie miljoen tweehonderdduizend euro, terwijl recordjaar 2019 goed was voor 17,5 miljoen euro. Ik draag dit initiatief een warm hart toe, want het zet concrete goede doelen in de picture en het verlegt zeker een steen in onze maatschappij. Maar toch heb ik enkele bedenkingen bij dit jaarlijks gebeuren.
Ten eerste heeft De Warmste Week een quasi monopolie verworven tijdens de kerstperiode van de gulle gift. Vele Vlamingen beperken hun bijdrage tot een keer per jaar iets doen voor De Warmste Week. Dat is natuurlijk nadelig voor alle goede doelen die niet geselecteerd worden. Sommige organisaties hebben een eigen, alternatief verhaal en maken zo geen kans om de selectie te doorstaan.
Daarnaast stoor ik mij telkens wanneer een politicus vanwege de Vlaamse regering traditiegetrouw een cheque van een paar honderdduizend euro’s komt afgeven. Ik zou heel graag hebben dat politici ook met de langere termijn zouden bezig zijn. Versta mij niet verkeerd, het is zeker fijn én noodzakelijk dat er concrete initiatieven ontstaan om iets te doen aan kansarmoede. Maar dit mag het structurele, beleidsmatige en politieke langetermijndenken in dat verband niet achteraan op de agenda plaatsen. De politiek mag zich niet verschuilen achter een gift aan De Warmste Week om haar verantwoordelijkheden te ontlopen. Mochten onze politici vandaag moedige knopen doorhakken die op lange termijn impact hebben, en niet zoals nu hier en daar eens een financiële tegemoetkoming geven aan zowel degenen die het wel als niet nodig hebben zoals met de energiepremie, zullen we misschien binnen enkele jaren geen Warmste Week meer nodig hebben.
Ik vraag me ook steeds af hoeveel dit verhaal kost aan de belastingbetaler? Zou dit geld niet beter rechtstreeks naar de goede doelen gaan? Organisaties die buiten dit VRT-format aandacht willen vragen voor hun werking en doelstellingen, moeten deze media-aandacht wel zelf betalen. Is dit rechtvaardig?
Tenslotte vind ik het ook nogal vreemd dat het allemaal zo vriendelijk en knus moet zijn, met liefst een emotioneel succesverhaal in de hoofdrol. Voor de kijkers en luisteraars van heel Vlaanderen vertelt de ene na de andere hoeveel geld hij of zij heeft ingezameld. Het is ook weer Jezus die zegt: ‘Als je iets geeft aan een ander, laat dan je linkerhand niet weten wat je rechterhand doet’. Ik hoop dat we dezelfde spirit van geven niet vergeten zijn wanneer we in juni de vraag krijgen om onze belastingen in te vullen, zonder dat iemand ons hoort of ziet.
Bron: Het Belang van Limburg