Jan Goossens: ‘Onze e-levenswijze heeft een prijs, maar dat mag niet op kap zijn van de Congolezen’

Het doek van de vaudeville rond de verkiezingen in Congo is gevallen. Ware het niet tragisch, je zou het meesterlijk kunnen noemen zoals de huidige machthebbers de zaak naar hun hand hebben weten te zetten en de verkiezingsoverwinning hebben geclaimd.

Vader Tshisekedi, nog steeds wachtend op zijn begrafenis, moet zich al enkele keren hebben omgedraaid in het mortuarium in Brussel over deze gang van zaken.

Of de druk van de Congolese Bisschoppenconferentie (CENCO), de Afrikaanse Unie, de Veiligheidsraad en godbetert welke instantie nog, iets zal uithalen is maar zeer de vraag en dat ondanks de proclamatie over Fayulu’s overwinning die The Financial Times blokletterde.

Met zijn speech, na het in ontvangst nemen van de Nobelprijs, veegde Dr. Mukwege de internationale gemeenschap de mantel uit. Terecht. Proficiat dus aan Dr. Mukwege voor zijn verontwaardiging (en nota bene ook met zijn Nobelprijs).

Want waar ging dat ook alweer over? Oh ja, over de plundering van de grondstoffen voornamelijk in het oosten van Congo. En de paradox tussen de rijkdom onder de grond en de armoede erboven. En de westerse economische belangen die daarmee gemoeid zijn.

Denis Mukwege vroeg om internationale verontwaardiging

Het elektrische verhaal verankert zich hoe langer hoe meer in ons leven. Daar is an sich niets verkeerds aan, wel integendeel. Met respectvolle verwondering vernemen we in “Het Journaal” dat één op de drie auto’s in Noorwegen een elektrische wagen is: 60 procent kans dat de batterij waarop zo’n wagen rijdt, gefabriceerd werd met kobalt uit Congo.

Dat weten de huidige machthebbers in Congo ook. Te stellen dat het een lucratieve business is die niet graag uit handen wordt gegeven is nog een understatement. De queeste naar de zeer gegeerde grondstof is voor het Westen haast een obsessie geworden, zodanig zelfs dat de druk om een rechtvaardige verkiezingsuitslag te eisen zich erdoor laat overklassen.

“De internationale gemeenschap moet dan wel bereid zijn om een correcte prijs te betalen voor haar economische belangen. Daarvoor moet het haar politiek correcte hol verlaten en zich niet langer verschuilen achter de soevereiniteit van Congo uit angst om als “neokoloniaal” aangezien te worden.“

Het nemen van verantwoordelijkheid gaat veel verder dan een correcte behandeling van de verkiezingsuitslag te eisen. Door de aandacht die daar nu naartoe gaat, dreigt de focus op de werkelijke problemen van de Congolese bevolking te vertroebelen. Dr. Mukwege vroeg om internationale verontwaardiging over het lot van ruim 82 miljoen Congolezen.

E-schaamte

Er zijn vele « Denis Mukweges », Congolezen die zelf de handen aan de ploeg willen slaan om hun land uit het puin te doen herrijzen. Die zelfredzame initiatieven verdien steun en aanmoediging.

Maar de internationale gemeenschap moet dan wel bereid zijn om een correcte prijs te betalen voor haar economische belangen. Daarvoor moet het haar politiek correcte hol verlaten en zich niet langer verschuilen achter de soevereiniteit van Congo uit angst om als “neokoloniaal” aangezien te worden.

Onze “e-levenswijze” (die afhankelijk is van grondstoffen als koper, kobalt en coltan) heeft een prijs. En dat mag niet op kap zijn van de Congolezen. “Vliegschaamte” viel in 2018 net buiten de prijzen als woord van het jaar. Misschien moeten we het in 2019 eens proberen met “e-schaamte”.

Bron: vrtnws.be