Jan Goossens: ‘Moet er eerst een grote explosie zijn in Congo zoals in Libanon voor ons land de handen uit de mouwen steekt?’
Om internationale aandacht te krijgen voor een door corruptie en nepotisme geteisterd land, moet er zich dus eerst een stevige ontploffing voordoen. Met tot nog toe ruim 150 doden op de teller kreeg Libanon aanstonds het bezoek van een Westerse leider die met doortastendheid de bevolking een hart onder de riem kwam steken. En Macron voegde er meteen op schwarzeneggeriaanse wijze aan toe: “I’ll be back!”. De lokale kleptocratische (zichzelf verrijkende, red.) elite stond er zowaar bij en keek ernaar, de broek op de enkels.
Het zou een stap te ver zijn om de Midden-Oostenpolitiek op die van Centraal-Afrika te leggen: de politieke dynamiek is er immers van een andere grootteorde.
Waar het evenwel om draait is de historische band tussen landen die leiders klaarblijkelijk legitimeert om, wars van enige neokoloniale bemoeizucht, toch mee het heft in handen te nemen en hoop te creëren voor een getergde bevolking. Ik zou zeggen hier kan de Belgische overheid lessen uit leren als het over Congo gaat.
Gewelddadige dood
Vier weken geleden, in de nacht van 16 op 17 juli werden in het dorpje Kipupu, in de provincie Zuid-Kivu om en bij de 220 mensen vermoord. Twee weken geleden vermoordde een militair (?) 14 mensen in Sange, een dorp op de weg tussen Bukavu en Uvira, ook in Zuid-Kivu. Het is ook cynisch dat net Sange, precies 10 jaar geleden al het toneel was van een ontploffing van een tankwagen waarbij meer dan 250 mensen omkwamen.
234 mensen stierven de laatste vier weken dus een gewelddadige dood in Oost-Congo. Ook amper iets over gelezen in de pers? Ook geen delegatie vanuit België of Europa gezien die de bevolking moed kwam inspreken en beterschap beloofde?
Congocommissie
In die context kan de Congocommissie (bijzondere Kamercommissie “Congo/Koloniaal Verleden” die dit jaar werd opgericht, red) zich maar beter eens goed in de handen spugen vooraleer ze de handen aan de ploeg slaat, want er is werk te verrichten.
Zeker, het is belangrijk om het verleden zijn waarheid te geven. Historische feiten en fouten moeten ons helpen om het pad naar de toekomst te effenen. Het Congolese volk heeft daar recht op. Hun roep op beterschap overstijgt met recht en reden, vele malen het gekrakeel over de samenstelling van de Congocommissie.
De lijst van wat burgers mogen verwachten van hun overheid is in Congo eindeloos lang.
Immers, de mensen hebben hun kinderen naar goede scholen te sturen, de moeders in veilige omstandigheden te laten bevallen, de boeren eerlijke prijzen voor hun oogsten te betalen, de wegen berijdbaar te maken, de veiligheid op het ganse grondgebied te garanderen,… kortom de lijst van wat burgers mogen verwachten van hun overheid is in Congo eindeloos lang.
Als de Congocommissie ooit zijn conclusies neerlegt, dan is het bovenal te hopen dat er aanbevelingen in staan aan de leiders van België die dan met dezelfde vastberadenheid als Macron op het vliegtuig stappen en het voortouw nemen om in verbondenheid met het Congolese volk, een eerlijk en realistisch perspectief te schetsen om op die manier een stuk recht te trekken wat krom was in het verleden.
Geen stoet aan losse ideeën, maar doordachte, overlegde en duurzame maatregelen, misschien zelfs een synoniem te noemen voor “herstelbetalingen”.
Het zal een werk van lange adem worden om van een “overlevingssamenleving” de shift te maken naar een “samenleving”.
Klootjesvolk
De Belgische en internationale leiders zullen zich ook moet bevrijden van het mentale juk waarbij het opkomen tegen een zichzelf verrijkende elite die zijn eigen mensen maar als klootjesvolk beschouwt, niet hetzelfde is als neokoloniale bemoeizucht.
Opkomen tegen een zichzelf verrijkende elite is niet hetzelfde als neokoloniale bemoeizucht
En laat daar ook maar strenge voorwaarden aan vasthangen… ook voor zichzelf. Want hoe bereid zullen de internationale mogendheden zijn om hun economische en zeer lucratieve mijnbelangen in het oosten van Congo in te ruilen voor een fair beleid? Ook zij zullen voor de spiegel moeten gaan staan en zichzelf in de ogen kijken.
Of blijft het bij één van Mobutu’s credo’s: “Tout doit changer, tout va changer!”, waarna er niets veranderde en het land zichzelf verder in de prak reed.
Historische kans
België heeft hier een historische kans om vanuit de eventuele aanbevelingen van de Congocommissie, het voortouw te nemen in maatregelen die de lotsverbetering van de Congolese burgers kunnen helpen garanderen.
Excuses om het niet te doen zijn er niet: het ganse land is immers al lang ontploft…
Macron bewees gisteren dat wat Paulo Coelho ooit zei: “De wereld verander je door je voorbeeld, niet door je mening”.
Go Belgium, go!
Bron: Vrtnws