Vincent Orroi: ‘Motivatie om geen deel te zijn van het probleem maar van de oplossing, brengt me waar ik moet zijn’

Overschakelen op de auto leek mij pure luxe: leuk, maar overbodig. Fietsen, treinen en wandelen brengen mij (meestal) probleemloos tot op het werk. Absoluut CO2-neutraal is dat niet, maar niemand twijfelt eraan dat je zo verplaatsen een stuk milieuvriendelijker is dat vijftig minuten alleen in de wagen rijden. Iedereen draagt zijn of haar steentje bij voor het klimaat en voor mij is dat het gebruik van het openbaar vervoer. De motivatie om geen deel te willen zijn van het probleem, maar van de oplossing, brengt me naar waar ik moet zijn.

De cijfers zijn nu gekend: 1,9 miljard besparen we in België wanneer het fiscaal voordeel voor bedrijfswagens zou vervallen en het autoverkeer zou met 3,6 procent afnemen. Niet slecht. Toch begrijp ik dat kiezen voor groene mobiliteit lastig is. Het bedrijf waar ik werk voorziet enkel voor de eigen werknemers thuiswerk. Externen die precies hetzelfde werk doen, moeten altijd naar kantoor komen. Bij winters weer neem ik de bus, maar terug thuis geraken na een late shift lukt niet. En waarom weigerde de NMBS zelfs na tienen om de trein uit Brussel drie minuten te laten wachten zodat ik mijn aansluiting in Gent Sint-Pieters haal? Midden in de nacht een extra uur transport aan je been is geen pretje. Terwijl ik nog op het perron stond, waren mijn collega’s met de auto al lang thuis. Dat is overigens ook overdag meestal het geval.

Heb ik dus comfort opgegeven door een bedrijfswagen te weigeren? Ja, zonder meer. Ik moet rekening houden met doorkomsttabellen, slecht weer en matige verbindingen. Wie dat niet wil, moet hopen dat de technologie voor de huidige levensstijl telkens weer een eco-friendly alternatief vindt. Om het met een cliché te zeggen: maak van elke wagen een elektrische en probleem lijkt opgelost. In die omslag zit onbetwistbaar vooruitgang, maar de congestie op onze wegen is er niet mee van de baan. Om over de problemen rond de mijnen van Congo, waar de grondstof voor heel wat batterijen ontgonnen wordt, nog maar te zwijgen.

Ook de overheid en werkgevers kunnen nog meer dan een tandje bijsteken. Wanneer het kan, hoort thuiswerk geen extraatje maar een evidentie te zijn. De Diabolo-treinstellen op een grote lijn als Oostende – Gent – Antwerpen voldoen met hun comfort van een veredeld metrostel niet aan de eisen van een reisweg die 1 uur 40 duurt. Wie een aansluiting mist door een treinvertraging, verliest al te vaak een uur. Dat moet beter.

1,9 miljard. Mobiliteitsbudget? Elektrische salariswagen? Ik zou zeggen: investeer het geld in een betere dienstregeling van het openbaar vervoer, in betere fietspaden en in werkgevers die onnodige verplaatsingen kunnen beperken.

“Meer mensen zullen een stap in de goede richting zetten wanneer ze gebruik kunnen maken van betere infrastructuur.”

Misschien ben ik naïef, maar ik geloof dat het meer mensen een stap in de goede richting zullen zetten wanneer ze gebruik kunnen maken van betere infrastructuur: een trein na twaalf uur ‘s avonds waarmee je na het concert nog terug naar huis kan. Of een breed en afgezonderd fietspad waarop je je kinderen met een gerust hart naar school durft laten fietsen. Ik zie mensen met een druk gezinsleven bijvoorbeeld niet voor het openbaar vervoer kiezen wanneer ze een uur extra moeten wachten op in Gent-Sint-Pieters op hun trein naar Oostende, die drie minuten geleden is vertrokken.

Toch is het openbaar vervoer helemaal geen negatief verhaal. Ik geniet van een ander soort comfort. Het fietsritje naar het station zorgt zo voor een frisse kop. Op de trein heb ik tijd voor mijn krant of wat nietsdoen. Dagelijks wandel ik langs de geschiedenis van Gent. Met de auto zou ik dat allemaal missen. Wat vraagt die keuze van mij? Niets meer dan vrijwillig mijn CO2-uitstoot wat te verminderen, zodat de generaties van nu en morgen ook van die tochtjes door frisse ochtendlucht kunnen genieten.

Bron: knack.be