Advocaat schrijft originele brief aan Karl Vannieuwkerke
Ik las de brief van Karl Vannieuwkerke en schreef in een reactie als volwassene een brief van een fictieve dochter.
Ik liet haar neerschrijven hoe ze zich zou kunnen voelen in onze complexe, gejaagde, multimediale leefwereld vol mensen van goede wil.
Macht en onmacht, bekendheid en nederigheid, beleefdheid en grofheid, veerkracht en kwetsbaarheid, recht en rechtvaardigheid, vader en moeder, zelf doen en supporteren, oordelen en veroordelen, regelgeving en mededogen, stress en genieten, procedure en schandpaal, … Alle thema’s waar volwassenen en kinderen mee moeten omgaan werden aangeraakt.
In eerste instantie dacht ik hiermee een constructief debat te voeden.
Nadien merkte ik dat een fictieve dochter met een fictieve brief niet bestaat. Steeds zullen er mensen zijn die zich deels in de feiten herkennen. En zij zullen zich gekwetst voelen omdat er zoveel ‘niet-waarheid’ werd neergeschreven.
Toch kies ik ervoor om de brief te laten publiceren. Omdat de brief niet gaat over iemand anders, maar over ons, en dus eigenlijk over mijzelf.
Stressfractuur
Mijn papa is erg bekend.
Hij is ook mijn grootste fan als ik voetbal speel. Niets is hem teveel. Samen met andere mama’s en papa’s zet hij zich met hart en ziel in voor mijn sport. Het voorbije weekend was hij wel 3 volle dagen mee aan het helpen. Ik ben trots op mijn papa.
Zondagavond was ik eigenlijk moe: we waren ook zo druk bezig geweest.
Maar ik wilde toch nog graag het weekend afsluiten met een wedstrijdje. Ik doe dat zo graag.
Misschien was mijn papa ook wel moe.Toch ging hij akkoord met mijn voorstel en sprong blij in de auto en ik zat natuurlijk direct naast hem.
In onze haast vergaten we zelfs mama te verwittigen. Die had anders zeker nog geroepen of ik mijn lidkaart mee had.
Op het speelveld geldt het principe van de orde. Er zijn spelregels zoals op school. In het spelreglement staat dat de scheidsrechter het reglement moet doen “EERBIEDigen”. Hij moet het correct toepassen en alle betwistingen die erdoor ontstaan oplossen”. (art. 79.10)
Dat staat allemaal op de website van de Vlaamse Federatie. Maar omdat het zoveel regeltjes zijn is het wel gemakkelijk dat de scheidsrechter dat allemaal kent zodat wij vooral kunnen voetballen.
Mijn papa weet ook wel veel over voetbal.
De Vlaamse Federatie schrijft op haar website dat zij altijd op zoek is naar nieuwe scheidsrechters. Ik denk dat het niet altijd plezant is om scheidsrechter te zijn. Je moet dan streng zijn en boos kijken en veel weten.
Ik vind het ook niet zo fijn als de scheidsrechter zegt dat ik iets mis doe. Soms moet ik dan wenen. Sommige mama’s en papa’s worden wel eens boos op de scheidsrechter. Dan beginnen ze vanalles te zeggen en ze filmen ook alles.
Dat vind ik helemaal niet fijn.
Ik heb liever dat ze gewoon supporteren voor ons en dat ze na de wedstrijd zonder dat ik erbij ben met de baas van de scheidsrechters gaan praten. (art. 79.21)
Alle spelertjes moeten even oud zijn, dat is eerlijk. De scheidsrechter moet dat nakijken voor we beginnen te voetballen. Daarom moeten we een kidsID bij hebben, en dan weet hij dat we verzekerd zijn..
Een scheidsrechter moet ook goed opschrijven als wij een goal maken of een fout. Daarvoor gebruikt hij de nummers op onze voetbalkledij. (art. 81.18) Da’s makkelijk.
Vorige zondag waren onze nieuwe genummerde voetbalkleren nog niet geleverd. Een papa heeft toen onze nummers op onze armen geschreven, en de scheidsrechter vond dat ook goed.
Maar ik was mijn kidsID vergeten en dan mag je natuurlijk niet meespelen.
Samen met mijn papa supporteren is ook heel fijn. Wij kennen iedereen bij naam en kunnen dan goed aanmoedigen. Mijn papa heeft veel speldoorzicht en kan heel luid roepen hoe mijn vriendjes moeten spelen. Wij winnen dikwijls.
Mijn papa heeft liever dat ik voetbal dan dat ik supporter. Sport is voor hem heel belangrijk. Zondag was hij boos omdat ik niet mocht meespelen. Ik denk dat hij ook niet graag heeft dat ik geweend heb.
Toen we thuis kwamen waren we doodop. Papa was nog altijd boos.
Maandag heb ik papa niet veel gezien. Toen hij thuis kwam heeft hij niet veel tegen mij gezegd.
Mijn papa heeft een brief op facebook gezet.Veel mensen zetten vanalles op facebook, maar omdat mijn papa beroemd is staat het nu ook in de krant.
Nu weet iedereen dat ik geweend heb en mijn kidskaart vergeten was.
Papa schrijft dat ik met een nummer op mijn arm op een kindje van de Duitse kampen geleek. Dat is niet waar. Op school heb ik daarover geleerd. Die kindjes kregen een nummer om ze dood te maken. Wij kregen een nummer om te kunnen spelen.
Mijn papa schrijft ook dat de scheidsrechter een machtswellusteling is. Dat begrijp ik niet goed omdat in het reglement staat dat de spelertjes een nummer moeten dragen en een kidskaart moeten tonen.Misschien bedoelt papa dat de scheidsrechter plezier heeft als ik iets mis doe. Dat mag natuurlijk ook niet.
Mijn papa schrijft dat de andere mama’s en papa’s vieze woorden over de scheidsrechter gedacht hebben. Eén vriendinnetje zegt dat dat niet waar is.
En een andere papa, die in een cafévoetbalploeg speelt, is nu ook een beetje kwaad.
Ik had liever gehad dat mijn papa stilletjes met de baas van de scheidsrechters was gaan praten. Die hadden zeker naar hem geluisterd, want papa is bekend.
Ik denk dat de scheidsrechter ook een lieve mijnheer is, maar niet als hij scheidsrechter is. Dan ziet hij er alleen maar streng uit, zoals die meester van een andere klas.
Mijn papa kijkt ook soms boos naar mij als ik iets fout heb gedaan. Maar hij blijft mijn lieve papa, mijn grootste fan. En volgende zondag mag ik terug voetballen.
Lode Robben
vader en advocaat