Paul Quirynen: ‘Over burgemeesters …’
Een leuke mail op kantoor de voorbije dagen… Een fiere moeder die mij meldde dat haar zoon verkozen werd en burgemeester zou worden. Dit bericht gaf mij een heel warm gevoel omdat ik de voorbije maanden met deze moeder en haar echtgenoot heel wat uren heb gepraat en gezocht naar een aanvaardbare oplossing voor de zorgen van haar andere zoon, die erg ziek is en worstelt met lichamelijke beperkingen. Ik heb dit gezin van harte gefeliciteerd maar ook met de boodschap dat het voor de andere zoon niet eenvoudig moet zijn om als zwakkere vogel te zien dat de grote broer de held van de dag en de gemeente was geworden.
Bitsig
Voor de verkiezingen was er een hoog gehalte aan entertainment in praatprogramma’s allerhande doch na de uitslagen klonk er vooral een soort bitsige oorlogstaal en waren alle partijvoorzitters meedogenloos hard voor elkaar. Opnieuw had niemand verloren en vond een verliezer het zelf noodzakelijk om te zeggen dat zijn partij gezaaid had wat de winnaars konden oogsten. Het afsluitend debat leek onmenselijk kil en hard. De gelaatsuitdrukking van alle mannen was eensluidend, nergens een spoor van vreugde of verdriet. Veeleer sporen van grimmigheid en neigingen om anderen de grond in te boren.
Achteraf gezien had Patrick Janssens geen betere foto kunnen hebben voor zijn verkiezingsmagazine dan deze waar hij wenend op de schouders viel van een goede vriend. Dergelijk beeld bewijst als het ware – helaas post factum – de oprechte zorg en verbondenheid van een burgemeester die door zijn stad verlaten wordt. De foto toont ook op een zuivere wijze aan dat ieder mens nooit echt kan leven zonder zijn naaste , omringd – ook in moeilijke omstandigheden – door mensen die hem dierbaar zijn. De paradox is dat ook de foto van Patrick Janssens een mooie symboliek had , met name de zorg en verantwoordelijkheid voor de generaties van morgen. Helaas was er vooral media-aandacht voor de blote poep van het zoontje.
Geen wiskunde
Ook een figuur als Stefaan De Clerck werd op enkele uren jaren ouder. Opzij geschoven als huisvuil na een nacht van geritsel en gecijfer door een sluw tegenstander. De tweet van zijn zoon was een schreeuw over onrechtvaardigheid en gebrek aan ethiek.”Om te Qotsen” …Ik durf hopen dat deze Q niet voor mij bedoeld was. En toch was er ook een mooie reactie van ook deze ex-burgemeester dat hij als christen-democraat niet rancuneus wilde zijn en opnieuw wilde vertrekken… dienstbaar voor zijn mensen. Ik schreef ooit “Recht mag en zal nooit wiskunde mogen worden”. Deze redenering geldt vandaag ook en meer dan ooit binnen de politieke wereld.
Een toch ook wat keizerlijke burgemeester uit Leuven kon ook moeilijk verkroppen dat in Antwerpen een tegenstander wel op vorstelijke wijze zijn verkiezingen had gewonnen. Bart De Wever heeft voorheen reeds storm en ontij getrotseerd en bleef daarbij vooral zichzelf. Hij is vandaag kapitein geworden van een groot schip met een dubbele verantwoordelijkheid voor enerzijds zijn bemanning en anderzijds de grote groep van passagiers die nu met hem wil varen. Het vertrouwen waard zijn en blijven is een moeilijke opdracht waarbij een evenwicht moet gevonden worden tussen gezag en macht. Om een juiste vaarkoers aan te houden is vastberadenheid nodig maar ook zekerheid en vertrouwen waar men naartoe wil. Opportunisme en individualisme mogen nooit als kompas aangewend worden en als horizon is er de droom van een verdraagzame en solidaire samenleving , waar vrijheid , gelijkheid en broederlijkheid gewaarborgd worden voor ieder burger.
Hard
Vandaag zie je ook hoe enkelingen en individuen die macht hebben niet aarzelen om vooral ook voor zichzelf te zorgen. Eén en ander is zo doorzichtig en een gebrek aan geloofwaardigheid zal later steeds door kiezers worden afgestraft. Wie evenwel gezag uitstraalt en uiteindelijk geloofwaardig blijft bij zijn kiezers, zal op lange termijn de stem van het volk kunnen blijven vertolken en de verlangens van mensen ook kunnen realiseren.
Blijkbaar is de politieke wereld soms brutaal hard. Ook in ons beroep moeten wij tegen een stoot kunnen doch iedere brief die wij sturen aan een collega of tegenstrever begint steeds met de woorden “Waarde Confrater”. Een oude traditie die blijft bestaan en die uiteindelijk alleen het respect weerspiegelt van en voor alle confraters , hoe verscheiden ook. In gendertijden is dit woord te mannelijk doch uiteindelijk weet eenieder waar het echt om gaat.
Misschien is “broederlijkheid” binnen een samenleving een woord en waarde die teveel op de achtergrond is geraakt. En toch blijf dit gevoel van betrokkenheid voor elkaar zo fundamenteel.
De droom dat “ooit alle mensen broeders zouden worden” is de drijfveer geweest van de stichters van de EU en ook vandaag nog hopelijk het streefdoel van eenieder die op politiek of maatschappelijk vlak en op alle niveaus mee wil bouwen aan de wereld van morgen. De Nobelprijs voor de Vrede voor de EU is dan ook een bemoediging voor iedereen die echt bekommerd is om zijn medemens.
Bron: De Redactie